Rozdział 11 – „Ja poudaję że to nie to, by później przyznać, że to błąd.”

Karinę, dręczyły wyrzuty sumienia z powodu tego co się stało w sobotę. Od tego momentu Michał, był bardziej milczący. Mimo tego, że brunetka wyjaśniła mu, że jej młodsza siostra potrzebowała jej wsparcie bo jakiś ‘kompletny kretyn’ postanowił zabawić się jej uczuciami. Michał, oczywiście wszystko to rozumiał, ale jednak coś było nie tak. Karina, wiedziała, że źle go potraktowała, ale wiedziała, że nie może zostawić Anety samej w tej sytuacji. Nie po tym co się działo kilka lat temu w ich domu. Aneta, była bardziej wrażliwa niż Karina i dużo mocniej przeżywała wszystkie swoje niepowodzenia miłosne czy też inne. Starsza z panien Rakowskich postanowiła w jakiś sposób naprawić relację między nią, a Michałem. Zależało jej na nim jak na jeszcze żadnym innym mężczyźnie. Brunet znowu pokazał jej, że życie jest piękne i zajmując się tylko i wyłącznie pracą traci je, a ono umyka przez palce i nikt nie jest w stanie go zatrzymać. Dlatego dokładnie obmyśliła plan działania. Romantyczna kolacja, a potem namiętna noc w łóżku i cudowny ranek w jego silnych ramionach. Gdyby ktoś kiedyś powiedział jej, że zakocha się w tak roztrzepanym człowieku, który robi wszystko bardzo spontanicznie wyśmiałaby go i kazała mu iść do jakiegoś lekarza, żeby zaczął się leczyć. Od kiedy zajmowała się firmą ojca u swojego boku widziała – jeśli już widziała – stanowczego mężczyznę, który podobnie jak ona miałby wszystko zaplanowane. Uważała, że przeciwieństwa wbrew stwierdzeniu nie mogą się przyciągać, a to los pokazał właśnie na jej przykładzie, że jest zupełnie odwrotnie. Ona uzależniła się od jego uśmiechu, wiecznie roześmianych oczu, silnych ramion i cudownych ust, która w najmniej oczekiwanych momentach skradały jej nie winne pocałunki, które ona tak uwielbiała. A zapach jego ulubionych perfum automatycznie stał się jej ulubionym.

Kilka dni po nieszczęsnej sobocie dziewczyna wzięła sobie wolne w pracy i czekała na Michała przed halą gdzie miał odbyć się trening. Mężczyzna, nie wiedział, że brunetka ma dla niego wieczorem niespodziankę, a żeby mogła ją zrealizować potrzebowała kluczy od jego mieszkania. Nie chciała używać do tego swojego mieszkania, ponieważ nie chciała stawiać Anety w niekomfortowej sytuacji, a z tego co wiedziała to jej siostra miła się przygotowywać do jakiegoś ważnego kolokwium i potrzebowała absolutnej ciszy i spokoju. W końcu pod halę przyjechał i Michał. Początkowo nie zauważył dziewczyny, dopiero gdy ta do niego podeszła spojrzał na nią zdziwiony.

- Cześć, kochanie – powiedział i pocałował ją.

-Hej. Potrzebuję kluczy od twojego mieszkania – powiedziała dziewczyna, kiedy z niemałą niechęcią oderwała się od Michała.

- Po co? – spytał zdziwiony, ale zaczął szukać kluczy w torbie treningowej.

- A zobaczysz jak wrócisz po treningu – powiedziała brunetka zabrała z jego ręki klucze, a następnie musnęła swoimi wargami jego policzek i udała się w stronę jego mieszkania.

- Karina! – krzyknął Michał, ale dziewczyna machnęła mu tylko ręką i ruszył dalej przed siebie, a on sam pokiwał tylko głową, a na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech, który świadczył, że ta dziewczyna zmieniła się bardzo, ale musiał przyznać, że to była zmiana na lepsze.

Brązowe tęczówki bruneta wpatrywały się w oddalającą się postać kobiety. Zarówno ona jak i on nie mogli uwierzyć w to, że przez te kilka tygodni ich życie uległo tak wielkiej zmianie. Zakochali się w sobie bez pamięci. Byli tego pewni. Oddaliby za siebie życie. Liczyło się tylko szczęście drugiej osoby. Roztrzepanie i beztroskość Michała wpływały na Karinę w bardzo dobry sposób. Przestała tak kurczowo trzymać się swojego kalendarza i nie przynosiła pracy do domu co wszyscy przyjęli z ulga, ponieważ obawiali się o to czy dziewczyna się kiedyś nie wykończy.

Brunetka, zamierzała urządzić dla siatkarza romantyczną kolację, która miała mu wynagrodzić sobotę. Przez cały dzień krzątała się po nie swojej kuchni w przygotowują nadziewanego kurczaka i ciasto czekoladowe. Przy okazji posprzątała trochę mieszkanie bruneta, który od kiedy spotykał się z Kariną zaczął sprzątać w jakimś stopniu miejsce w którym mieszkał, ale dalej nie można było tego nazwać typowym porządkiem. On sam określał to jako artystyczny nieład.

W mieszkaniu panowała romantyczna atmosfera. Świece, biały obrus, czerwone wino i cudowny zapach dochodzący z kuchni. Tylko ktoś kompletnie pozbawiony uczuć byłby w stanie oprzeć się czemuś takiemu. Michał, mimo zmęczenia po całym dniu treningu gdy tylko wszedł do środka od razu się uśmiechnął. Natychmiast skierował swoje kroki do kuchni, gdzie Karina ustawiała właśnie dwa talerze.

- Cudownie pachnie – powiedział mężczyzna tym samym ujawniając swoją obecność.

- Siadaj. Kolacja gotowa – powiedziała brunetka i wyjął z piekarnika nadziewanego kurczaka.

Jedząc, uśmiechali się do siebie. Atmosfera była bardzo romantyczna. Michał, zachwalał danie zrobione przez ukochaną. W ramach podziękowań podszedł do niej i pocałował ją. Jeden pocałunek przerodził się w kolejny, a każdy następny był jeszcze bardziej namiętny. W końcu zaczęli kierować się do sypialni bruneta. Pozbywali się swoich ubrań, a ich ręce błądziły po swoich ciałach. Bąkiewicz składał na wątłej figurze dziewczyny delikatne pocałunki, co przyprawiało ją o dreszcze. Kompletnie zapomnieli o stygnącym na blacie czekoladowym cieście. Liczyło się tylko tu i teraz. To, że ich ciała stały się jednym i to, że oni przeżyli najwspanialszą chwilę jaka była im tylko dana. Dwie dusze były jednością i mimo to, że byli jak ogień i woda przyciągali się jak dwa magnesy. Karina, czując na swoim ciele ciepłe ręce mężczyzny przygryzła wargi i mocniej wpiła się w usta bruneta. W sypialni słychać było tylko ich ciche jęki, przyśpieszone oddechy oraz serca bijące jednym rytmem.

W INNYM MIESZKANIU

Aneta, rozłożyła się w salonie ze swoimi książkami. Z kuchni przyniosła dzbanek z pomarańczowym sokiem oraz wysoką szklankę. Za kilka dni miała ważne kolokwium, którego nie zamierzała zaliczać w drugim terminie. Nie bardzo chciało jej się uczyć, zwłaszcza gdy przypomniała sobie, że ten wieczór mogła spędzić w silnych i bezpiecznych ramionach Zbyszka, ale niestety nie mogła się z nim tego dnia spotkać, mimo jego usilnych próśb i nalegań. Wiedziała, że nagłe przybycie siostry jej nie przeszkodzi, ponieważ Karina dziś miała nocować u Michała, który coraz bardziej porywał jej serce. Anecie, bardzo to odpowiadało, bo coraz częściej miała mieszkanie tylko dla siebie i nikt jej nie przeszkadzał. Dodatkowo jej siostra bardzo zmieniła się pod wpływem siatkarza i młodsza z panien Rakowskich musiała przyznać, że była to zmiana na lepsze.

Aneta, uczyła się już drugą godzinę, gdy nagle usłyszała dzwonek do drzwi. Zdziwiona poszła je otworzyć, ale przed nimi nikogo nie ujrzała, natomiast na wycieraczce leżał niewielki bukiecik czerwonych róż, dokładnie taki sam jak dostała od Zbyszka na pierwszym spotkaniu. Podniosła je i zdezorientowana rozejrzała się dokładnie po klatce schodowej. Nikogo jednak nie było. Zamknęła drzwi i udała się do kuchni po wazon, aby włożyć do niego niewielki bukiecik. Ledwo postawiła naczynie z kwiatami na ławie w swoim pokoju ponownie usłyszała dzwonek do drzwi. Lekko zdenerwowana ruszyła w ich stronę, ale ponownie nie zastała za nimi nikogo z wyjątkiem niewielkiej bombonierki w kształcie serduszka. Wystraszona, ale i zaciekawiona zabrała ją do domu. Nie zdążyła wejść do kuchni, a dzwonek zabrzmiał kolejny raz. Zła i ciekawa ruszyła w stronę drzwi. Ledwo zdążyła je otworzyć, a na swoich ustach poczuła czyjeś wargi. Początkowo chciała odepchnąć od siebie natręta, ale gdy poczuła dobrze znany zapach perfum uspokoiła się i oddała się przyjemności. Wspięła się na palce i oplotła rękoma szyje Zbyszka. Różnica wzrostu była od razu widoczna dlatego mężczyzna ułożył swoje ręce na jej talii i podniósł, a ona swoimi nogami oplotła go w pasie. Aneta miała na sobie białą tunikę, sięgającą do połowy, ciemne rajstopy i długi biały sweter, który sięgał do kolan. Oddawała się właśnie przyjemności. Smakowała usta bruneta, z którym nie widziała się od dobrych kilku dni.

- Wystraszyłeś mnie – powiedziała dziewczyna, gdy udało jej się przestać całować Zbyszka.

On nic nie powiedział tylko uśmiechnął się i ponownie zaczął ją całować. Dziewczyna czuła jak budzi się w niej ten ogień, który zapłonął w domku w górach. Brunet kierował swoje kroki do salonu.

- Który to twój pokój? – spytał szeptem całując jej szyje.

- Ten po lewo – odpowiedziała mocniej trzymając się jego szyi.

Mężczyzna otworzył drzwi jedną ręką. Postawił dziewczynę na podłodze. Zdjął z niej sweter, a ona z niego koszule. Ponownie poznawali swoje ciała. Wylądowali na łóżku dziewczyny, by móc wspólnie kroczyć do krainy rozkoszy i przyjemności. Ciche jęki dziewczyny, gdy Zbyszek dotykał jej ciała rękami czy ustami roznosiły się po pokoju. Doprowadzał ją do szału. Pragnęła go z każdą chwilą bardziej i mocniej….

- Kocham Cię – powiedział gdy leżeli przykryci kołdrą, a głowa brunetki leżała na jego nagim torsie.

Musiał jej to powiedzieć jeśli chciał żeby jego plan wypalił. Nadal widział w oczach swojego przyjaciela smutek, którego powodem była wątła brunetka. Musiał pokazać jej, że nie ma prawa igrać sobie z uczuciami jego przyjaciół.

- Nie powinieneś tego mówić – powiedziała Aneta i momentalnie zesztywniała.

- Czemu?

- To słowo jest wyjątkowe… - nie dokończyła ponieważ mężczyzna jej przerwał.

- … tak wyjątkowe, że wiem, że mogę ci je powiedzieć.

- Zbyszek, tu chodzi o to, że ja napatrzyłam się wystarczająco na rozwód rodziców. Nie chcę przechodzić przez to samo, a to słowo do czegoś zobowiązuje – powiedziała i spojrzała w jego zielone tęczówki.

- Kocham Cię i już – powiedział i pocałował ją w czoło.

W jego głowie zaczął dzwonić głos rozsądku, że osoba, która napatrzyła się na rozwód rodziców nie umiałaby bawić się cudzymi uczuciami. Szybko go jednak zagłuszył. Chciał zemsty.