Rozdział 12 – „Haustami piję miłość, a gdy trzeba mam więcej łez niż ocean.”

Przeraźliwy dzwonek budzika wyrwał Michała z krainy snu. Otwierając lenie powieki dłonią wyszukał na stoliku nocnym sprawcy całego hałasu. Jednym przyciskiem wyłączając telefon Kariny Bąkiewicz odłożył go z powrotem na miejsce. Widząc na planszy zegara kilka minut po piątek lekko pokiwał głową. Który normalny człowiek wstaje o tej godzinie? Ukradkiem spoglądając na brunetkę, która mocno w niego wtulona smacznie spała, na jego twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech. To co miało miejsce kilka godzin temu dla ich obojga było magiczną i wspaniałą chwilą. Stali się jednością i doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że pokonali kolejną barierę w swoim związku. Teraz miało być już tylko lepiej. Muskając swoimi wargami jej odsłonięte czoło mocniej objął ją swoim ramieniem poczym zamykając powieki zasnął czując ciepło ciała ukochanej kobiety tuż przy swoim…
… Karina niechętnie otworzyła powieki słysząc dzwonek swojego telefonu. Delikatnie podnosząc się z łóżka zaspana rozejrzała się po pomieszczeniu. Widząc śpiącego obok Michała na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Sięgając dłonią za niego zgarnęła z szafki swój telefon. Widząc jak chłopak mruczy coś pod nosem delikatnie pokręciła głową poczym nacisnęła zieloną słuchawkę.
- Tak?
- Pani prezes, co pani najlepszego wyrabia? Gdzie pani jest?
Rozpoznając po drugiej stronie głos swojej sekretarki dziewczyna nagle oprzytomniała. Owszem wczorajszy dzień miała wolny i chociaż bardzo pragnęła również i dzisiaj odpocząć sobie w silnych ramionach Bąkiewicza, to niestety taka ewentualność nawet nie wchodziła w grę. O dziewiątej rano była umówiona z włoskimi kontrahentami w celu dokładnego omówiona ich wspólnej współpracy. Dobrze wiedziała jak to spotkanie jest ważne dlatego już dzień wcześniej   przygotowała sobie wszystkie potrzebne rzeczy takie jak odpowiedni strój czy niezbędne umowy. Żeby nie zaspać ustawiła sobie budzik, aby jeszcze przed wyjściem miała wystarczająco dużo czasu, aby przygotować siatkarzowi śniadanie.
- Pani Krysiu, ale przecież spotkanie miało być o 9, a jeszcze przecież… - brunetka spojrzała na zegarek, widząc jak wskazówki pokazują parę minut przed 10 zamarła – O matko! Niech pani coś wymyśli, że stoję w korku, mieszkanie mi się pali no cokolwiek. Za pół godziny jestem w firmie.
Rozłączając się w pośpiechu zaczęła wstawać z łóżka. Nie miała pojęcia jak doszło do tej całej sytuacji. Przecież ustawiła budzik, a tymczasem nie obudziła się na jego dźwięk. Nie pamiętała już kiedy ostatni raz jej się spóźniła na spotkanie z klientem. Zawsze była punktualna i obowiązkowa, a tymczasem teraz już prawie godzinę temu miała być w biurze, a znajdowała się jak na razie w całkowitej rozsypce.
- Co się dzieję? – słysząc zaspany głos Michała odwróciła się w jego kierunku – Co za mieszkanie się pali? Jaki korek? O czym ty mówiłaś.
Siadając na łóżku siatkarz uważnie przypatrywał się brunetce. Jego czekoladowe tęczówki dokładnie lustrowały każdy jej krok.
- Zaspałam i spóźniłam się na spotkanie. Przecież ci Włosi będą wścieli, nienawidzą kiedy ktoś się spóźnia.
- Spokojnie kochanie, na ciebie nie da się długo gniewać, znam się po własnym przykładzie. – podchodząc bliżej niej oplótł swoimi dłońmi jej wąską talię, a na jego wargi subtelnie musnęły jej nagi kark
- Michał nie teraz, naprawdę się śpieszę. – oswobadzając się z jego uścisku Karina zaczęła zakładać na siebie przygotowany wczoraj strój – Nie wiem jak mogłam nie usłyszeć budzika. Zawsze mam taki lekki sen, a tymczasem dzisiaj spałam jak zabita.
- Coś dzwoniło o piątej ale wyłączyłem. Co za normalny człowiek wstaje o tak wczesnej porze?
Dziewczyna spojrzała na niego z wyrzutem.
- Może tak ja? No wiesz co, Michał.
Chłopak delikatnie wzruszył ramionami uśmiechając się ciepło w jej kierunku. Pewnie w każdym innym przypadku na miejscu udusiłaby tego, kto byłby winny jej spóźnieniu. Nie mniej jednak patrząc na Bąkiewicza nie mogła się na niego gniewać. Siatkarz był do tego stopnia rozczulający, ze jego roztrzepanie dodawało mu niebywałego uroku.
- Przepraszam, nie wiedziałem. Myślałem, że zjemy razem śniadanie.
- Innym razem. – zapinając na ręku srebrną bransoletkę dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie pod nosem – A co byś powiedział na wspólną kolację? Do późna muszę siedzieć dzisiaj w firmie, więc wieczorem będę głodna jak wilk.
-  Taaak? – brunet znacząco uniósł prawą brew ku górze – Kolacja powiadasz, a co byś powiedziała na naleśniki a’la Bąk, niestety nic innego samodzielnie ugotować nie umiem.
- Zjem nawet i twoje naleśniki – podchodząc bliżej niego brunetka wspięła się na palce aby musnąć swoimi wargami policzek chłopaka –
- A na deser proponuje Bąka w sosie własnym, co ty na to?
Śmiejąc się radośnie Karina lekko pokręciła głową.
- Muszę już iść. Złapię jakąś taksówkę i w drodze się jakoś ogarnę z fryzurą i makijażem.
- A tak w ogóle to która godzina?
- Za kilka minut będzie dziesiąta.
- Jasna cholera, Panas mnie zabije! – Michał dość mocno klepną się otwartą dłonią w czoło – Od godziny powinien był być na sali i ćwiczyć zagrywkę. Może powiem mu, ze paliło mi się mieszkanie, co? 

Karina z uśmiechem przytaknęła chłopakowi poczym w pośpiechu wyszła z jego mieszkania…

JAKIŚ CZAS PÓŹNIEJ
Zbyszek siedząc przy barze z gorzkim uśmiechem przypatrywał się sylwetkom dwóch znajomych osób, które zajmując miejsca przy jednym ze stolików zawzięcie o czym rozmawiały. Już sam nie wiedział co o tym wszystkim ma myśleć. Z jednej strony widział jak Michał cierpiał po tej całej przygodzie ze studentką prawa, ale widząc jego teraz jak bez żadnego skrępowania rozmawia z Anetą miał w głowie mętlik. To nie miało zajść tak daleko. Bartman przygotował sobie już idealny plan zemsty. Z mistrzowską dokładnością obmyślił każdy najmniejszy szczegół swojego postępowania. To miała być taka krótka piłka. Szybko uwodzi dziewczynę, zasypuje komplementami i czułymi słówkami po czym w okrutny i bezlitosny sposób zrywa z nią, postępując dokładnie tak samo jak ona kilka miesięcy temu z Kubiakiem. Wszystko miało być proste do zrealizowania i nie miało przysporzyć mu zbytnik trudności. Niestety Zbyszek nie przewidział jednego – miłości. Tak, tak, zakochał się w Anecie. Nie miał nawet pojęcia w którym momencie brunetka stała się dla niego kimś więcej niż tylko ofiarą. Dziewczyna miała w sobie to coś, co sprawiało, że serce siatkarza biło dwa razy szybciej za każdym razem kiedy tylko czuł dotyk jej aksamitnej skóry na swoim ciele. Byłą piękna, młoda, inteligentna, ale zarazem skrzywdziła Michała – jego najlepszego przyjaciela. Kubiak zawsze był dla Zbyszka jak brat dlatego on nie mógł teraz tak po prostu puścić w niepamięć to co miało miejsce kilka miesięcy temu, nawet jeśli byłoby to jednoznaczne z tym, że straciłby coś pięknego, czym bez wątpienia była więź jaka łączyła jego i Anetę.
- Barman. Jedną setkę. – Siatkarz machnął ręką na młodego chłopaka stojącego za ladą
Po chwili mały kieliszek stał już przed nim. Nie zwlekając zbytnio Zbyszek wypił za jednym łykiem zawartość naczynka. Kilka głębokich wdechów i mógł przejść do kulminacyjnego punktu swojego planu.
- Aneta mogę cię prosić na chwilkę. – chwytając ją delikatnie za ramie poprowadził w miejsce gdzie z dala od ciekawskich spojrzeń przyjaciół z zespołu mogli w spokoju porozmawiać.
- Coś się stało?
- Miło się rozmawiało z Michałem, co? -  na jego twarzy pojawił się kpiący uśmieszek – Czyli teraz co będziesz udawała, że nic się nie wydarzyło?
- Słucham? – brunetka była zdziwiona zachowaniem chłopaka – O co ci chodzi Zbyszek?
- Już ty doskonale wiesz o co. Myślałaś, że ja jak Michał dam ci się wciągnąć w te twoje gierki? Że będziesz mogła postąpić ze mną tak samo jak z nim?
- Bartman do cholery co ty za głupoty pleciesz? – brunetka energicznie pokręciła głową – Jakie znowu gierki? Jakie traktowanie? Słuchaj ja i Michał… - nie pozwolił jej dokończyć
- Ja doskonale wiem co się wydarzyło pomiędzy wami. Widziałem Michała po tym w jak perfidny sposób go rzuciłaś i jak gdyby nigdy nic dalej cieszyłaś się życiem, a on przez kilka ładnych tygodni nie mógł się z tego pozbierać. Ale wiesz co ci powiem? Że ten cały nasz związek to była fikcja, czysta gra abyś to ty chociaż raz poczuła się jak ofiara.
- Co? Zbyszek o czym ty do mnie mówisz?
Bartman zobaczył jak w kącikach jej oczu zaczęły się pojawiać pierwsze kropelki łez. Coś wewnątrz jego duszy krzyczało, aby przestał bawić się w tą durną zemstę i po prostu porwał wątłe ciało brunetki w swoje silne ramiona, ale nie mógł tak postąpić. Z kamienną twarzą wykonywał ostatni punkt swojego planu idealnego, chociaż jego słowa raniły nie tylko Anetę, ale przede wszystkim jego własne serce.
- To co słyszysz. Nasz związek nigdy nic dla mnie nie znaczył. Byłaś tylko moją ofiarą, rozumiesz? Byłaś mi potrzeba tylko i wyłącznie do tego, abym mógł zemścić się za Michała.
- Mówiąc, że mnie kochasz też kłamałeś, tak? – po jej zaróżowionych policzkach wolno zaczęły się toczyć kropelki słonej cieczy – Kiedy zapewniałeś mnie o swoim uczuciu, o tym, że jestem wyjątkowa, że jestem jedyną kobietą w twoim sercu, to po prostu kłamałeś?!
Ostatkiem sił siatkarz wymusił na sobie triumfalny uśmiech.
- Myślisz, że gdyby nie chodziło mi o zemstę to sam tak po prostu bym się z tobą związał? Z taką perfidną, fałszywą i zakochaną w samej sobie kobietą. Musiałbym być skończonym idio… - nie dokończył czując na swoim policzku jej piekący ślad po jej dłoni
Nie czekając ani sekundy dłużej brunetka wyminęła go poczym w pośpiechu udała się do stolika gdzie jeszcze przed chwilą wszyscy siedzieli w przyjaznej i miłej atmosferze. Zgarniając z sofy swoją torebkę dziewczyna niemal wybiegła z klubu. Delikatnie rozmasowując ręką obolałe miejsce Bartman odprowadził ją wzrokiem do wyjścia. Dopiął swego, zemścił się. Zranił i upokorzył Anetę do tego stopnia, że był przekonany o tym, że już nigdy więcej żaden mężczyzna nie zostanie przez nią potraktowany tak jak doświadczył tego Michał. Bartman powinien być z siebie dumny. W końcu stanął na wysokości zadania. Dlaczego więc jednak zamiast się cieszyć ze zwycięstwa, on czuł się jak ostatni dupek…