Rozdział 13 – „Byłam głupia przez chwilę. Odrzucona przez Ciebie. I teraz czuję się jak głupiec. Tak skołowana, moje serce jest posiniaczone. Czy byłam kiedyś kochana przez Ciebie?”

Aneta, nie pamiętała jak dotarła do domu. W sercu czuła jeden wielki ból, który rozsadzał jej klatkę piersiową. Nie mogła oddychać. Czuła, że tonie. Zakochała się i została brutalnie skrzywdzona z powodu jakiejś głupiej zemsty. Przecież ją z Kubiakiem nigdy nic nie łączyło. To Tamara złamała serce Michałowi, więc Aneta nie rozumiała czemu Zbyszek zabawił się jej kosztem. Cała zabawa w miłość kosztowała studentkę prawa wiele sił, nerwów i wylanych łez, które wcale się nie kończyły. Każdego dnia miała ich jeszcze więcej i uparcie nie opuszczały jej oczu. Przez to całą grę zaniedbała studia. Robiła wszystko co było w jej mocy by zaliczać wszystkie kolokwia, ale za każdym razem oblewała. Uczyła się długo i często, a w jej głowie nie zostawało nic. Groziło jej wydalenie z uczelni, a sami profesorzy nie poznawali tej rezolutnej dziewczyny, która zapowiadała się na naprawdę dobrego prawnika.

Pewnego dnia Aneta wróciła do domu. Kariny nie było w mieszkaniu, ponieważ była u Michała. Starsza siostra, nie zauważyła tego, że Aneta chodzi wiecznie zapłakana. Mijały się w drzwiach, a bywały dni kiedy wcale się nie widziały. Brunetce było to na rękę, ponieważ nie musiała spowiadać się ze swojej naiwności i głupiej wiary w instytucję związku czy też małżeństwa. Miała nauczkę na przykładzie własnych rodziców i nic z tej lekcji nie wyniosła. Aneta, poszła do łazienki i spojrzała w lustro. Potargane włosy, cienie pod oczami, których nie maskowała nawet najgrubsza warstwa makijażu, blada cera. Wyglądała jak śmierć. Zamknęła oczy i otworzyła je ponownie jakby miała nadzieję, że to co widziała przed chwilą jej się tylko przewidziało. Niestety to wszystko okazało się prawdą i to brutalną prawdą.

- Jesteś beznadziejna – szepnęła dziewczyna do swojego odbicia w lustrze.

Mimo woli zaczęła szukać tabletek na sen, które przepisał jej lekarz podczas rozwodu rodziców. Wiedziała, że musi zakończyć to co się teraz działo. Nie miała siły walczyć o to wszystko co przed spotkaniem Zbyszka było jej priorytetem. Z jednej strony swoje postępowanie nazywała tchórzostwem, ponieważ życie jest cudownym darem i aby żyć należy mieć odwagę, a ona ewidentnie jej nie miała. On zabrał jej całą chęć do życia. Zamknął w swoich zielonych tęczówkach i odszedł brutalnie depcząc serce, które dzięki niemu nauczyło się bić w rytmie miłości. Nalała do szklanki wody, a następnie zaczęła połykać jedna tabletka po drugiej. Nie liczyła ile ich wzięła. W pewnym momencie po prostu zwinęła się w kłębek na kafelkach łazienki i czekała na objęcia śmierci…

… Karina, weszła do mieszkania w towarzystwie Michała. Śmiali się właśnie z jakiegoś dowcipu. Brunetce nie spodobała się ta cisza, która panowała w mieszkaniu. Była dziwnie głośna, jakby krzyczała, że coś jest nie tak. Z pokoju Anety nie dochodził żaden dźwięk, w salonie było pusto.

- Aneta, jesteś? – spytała Karina wchodząc do kuchni i zapalając światło.

Nie wiedziała czemu, ale czuła, że stało się coś złego. Między siostrami była specyficzna więź, która już nie raz ostrzegła je przed tragedią.

-Aneta – głos Kariny zdradzał, że dziewczyna zaczyna się coraz bardziej niepokoić.

Dopiero po chwili zobaczyła, że w łazience pali się światło, a drzwi są uchylone. Weszła do pomieszczenia momentalnie i od razu zaczęła krzyczeć.

- Aneta! Anetka, coś ty zrobiła! Michał, dzwoń po karetkę! – Karina, uklęknęła przy młodszej siostrze i ujęła jej jeszcze ciepłą dłoń.

Po jej policzkach spływały łzy. Bała się, że jedyna osoba, która ją rozumiała, nawet jeśli często jej dokuczała chciała odebrać sobie życie, a ona nie wiedziała z jakiego powodu. Oskarżała się o to, że nie zauważyła jakiejś nagłej zamiany w zachowaniu siostry. I nie usprawiedliwiał jej fakt, że zajęta była własnym życiem, że Aneta jest dorosła i powinna wiedzieć, że tak się nie robi. Ona była jej młodszą siostrzyczką, którą miała się opiekować, a tym samym modliła się teraz o to by Bóg nie zabierał jej ze świata…

… po długich pięciu godzinach Karina i Michał mogli wrócić do mieszkania dziewczyn. Aneta, przeszła płukanie żołądka i jej życiu nie zagrażało niebezpieczeństwo. Musiała teraz odpoczywać, a para powinna iść do domu odpocząć. Tak przynajmniej twierdził lekarz. Dziewczyna nie chciała zostawić siostry ani nachwalę, dopiero głos Michała przekonał ją do tego, że z samego rana przyjedzie do szpitala. Brunetka ledwo przekroczyła próg mieszkania i od razu skierowała swoje korki do pokoju Anety. Panował w nim bałagan, a po podłodze rozrzucone były zdjęcia pewnej pary. Brunetka, podniosła jedno z nich i ujrzała swoją młodszą siostrę w objęciach pewnego mężczyzny.

- Dowiem się kim jesteś i pożałujesz, że skrzywdziłeś moją siostrę – powiedziała Karina do zdjęć, które zebrała z podłogi.

- Kto pożałuje? – spytał Michał.

- Ten mężczyzna – odpowiedziała i podała mu plik zdjęć.

- Przecież, to Zbyszek….

Następnego dnia Karina, nie pojechała prosto do szpitala tylko od razu udała się na trening Politechniki Warszawskiej. Nie interesowało ją to, że przeszkodzi komuś w pracy. Zbyszek Bartman, musiał dowiedzieć się, że to przez niego jej siostra chciała się zabić. Z jej oczu biły pioruny. Zabijała każdego na kogo spojrzała. Zgodnie z planem weszła na halę i od razu odnalazła wysokiego bruneta, który śmiał się z czegoś otoczony grupką kolegów.

- Za chwilę nie będzie ci do śmiechu – powiedziała sama do siebie.

Stukot jej obcasów odbijał się od ścian hali. Była pewna siebie, co najważniejsze na treningu nie było jeszcze Michała, który mógłby ją powstrzymać.

- Zbyszek Bartman? – stanęła za jego plecami, a on odwrócił się w jej stronę.

- Tak – odpowiedział.

- Ty parszywy kretynie. Jak mogłeś skrzywdzić najbardziej wrażliwą osobę jaką znam na świecie? Moją siostrę.

- Mówisz o tej parszywej dziwce, która łamie serca na prawo i lewo facetom? – spytał z triumfalnym uśmiechem, lecz kiedy to mówił jego wnętrze sprzeciwiało się każdemu słowu, które padało z jego ust.

- Nie waż się mówić tak o mojej siostrze – Karina cedziła wyrazie każde słowo, a następnie jej prawa dłoń wylądowała na policzku siatkarza.

- Nie? Wiesz ilu facetom serce złamała? Nie znasz jej.

- Ja jej nie znam? Ja? Jak mogła by łamać serca facetów, kiedy przeżyła rozwód własnych rodziców? Kiedy musiała walczyć z własnym ojcem? Poznałeś ją w ogóle? Co ty o niej wiesz?

Nie odpowiedział jej na to pytanie.

- Właśnie nic. A ona nie umiałaby bawić się uczuciami. Aneta jest najbardziej wrażliwą osobą jaką znam. A przez ciebie próbowała się zabić…

- … jak to zabić? – spytał zdziwiony Zbyszek.

- Zbliż się do niej choć jeszcze jeden raz. Spróbuj znowu zakręcić w jej głowie, uczuciach, sercu czy gdziekolwiek lub pojaw się w jej życiu nawet przypadkiem to uwierz mi, że cię znajdę i pozbawię największego skarbu jaki posiadasz – gdy skończyła mówić odwróciła się napięcie i wyszła z hali, a Bartmana zostawiła z natłokiem myśli, których on sam nie rozumiał…