Rozdział 15 – „Mówiłeś, że to tylko żart, że wszystko jest jak domek z kart. Zabawisz się i znikniesz gdzieś, kiedy przyjdzie chęć. I nagle ciach i bardzo źle. Normalny szach z królową w tle. I puste szkło i pająk co, wpadł we własną sieć.'

Aneta starała się wrócić do normalnego życia, ale wszystko w niej się buntowało. Ciało nie chciało zapomnieć dotyku rąk Bartmana, a umysł co chwila zatapiał się we wspomnieniach. Staczała się i nie umiała temu zaradzić. Próbowała wrócić na studia, ale widząc brak postępu mimo jej usilnych starań zrezygnowała z nich. Wiedziała, że najpierw musi sobie ułożyć życie i pozbierać z emocjonalnej podłogi na której się znalazła. Starała się uśmiechać, ale mięśnie twarzy za każdym razem buntowały się coraz bardziej. Karina i Michał, nie spuszczali z nie oka, a jej to nawet nie przeszkadzało. Wiedziała, że to z troski o nią. Każdego dnia odliczała godziny do wieczora, kiedy to kładła się spać i nie musiała walczyć, ze wspomnieniami czy płaczem. Noce były jedynym momentem kiedy nie męczyła się. Wtedy wszystko wydawało jej się łatwiejsze. Nienawidziła się budzić. Wtedy wszystko wracało, a ona na nowo wyglądała jak wrak człowieka.

Dwa tygodnie po wyjściu ze szpitala Aneta, postanowiła ugotować obiad dla Kariny Michała, który od dobrych kilku dni mieszkał od dziewczyn, a było to spowodowane głównie Anetą, która traktowała go jak starszego brata. Kilka razy kiedy to byli sami ona po prostu swobodnie płakała mu w ramię, a on delikatnie tulił ją do siebie i mówił, że wszystko będzie dobrze. Tak prosty gest znaczył dla niej bardzo wiele. Wiedziała, że z czasem ból minie, a serce będzie biło normalnym, zdrowym rytmem…

… szła do sklepu po potrzebne produkty na obiad. Rzadko kiedy wychodziła z domu. Wolała siedzieć w bezpiecznej przystani i pozwolić żeby nikt jej ni widział w takim stanie, ale czasami Karina, dosłownie wyciągała ją za głowę. Zimny wiatr, rozwiewał jej długie włosy i szczypał w blade policzki. Patrząc pod nogi instynktownie wymijała ludzi. Chciała się schować, ukryć, żeby nikt nie widział tego jakim wrakiem człowieka się stała. To wszystko ją przerastało. Próbowała sobie z tym radzić, ale nie umiała. Zbyt mocno zaangażowała się w ten związek, który od początku był bez szans. To ona po prostu dopisała sobie do niego jakieś idee, które nie miały pokrycia z czynami Bartmana. Dziewczyna, próbując wyminąć grupkę dzieci w wieku szkoły podstawowej zrobiła krok w lewo i przypadkiem wpadła na kogoś.

- Przepra… - chciała już tego kogoś przeprosić i pójść dalej, ale gdy ujrzała nad sobą ukochane zielone tęczówki.

- Aneta – powiedział Zbyszek i mocniej przytrzymał brunetkę za ramiona, ponieważ czuł, że chce mu się ona wyrwać.

Aneta, przeklinała samą siebie w myślach, że odważyła się pójść na zakupy. Bo przecież tylko ona może mieć tyle ‘szczęścia’, żeby na tak niewielkim odcinku trasy mogła spotkać człowieka, który przyczynił się do tego, że cały jej świat legł w gruzach.

- Przepraszam, nie chciałam na pana wpaść – powiedziała, powstrzymując drżenie głosu.

Nie chciała go widzieć, znać, ani czuć zapachu jego perfum. Błagała, żeby jego ręce puściły jej ramiona. Chciała uciec nim po zimnych policzkach popłyną łzy, które będą je paliły żywym ogniem.

- Anetka, proszę cię wysłuchaj mnie. To nie tak miało być. Ja…

- Skończ. Proszę cię skończ. Nie chcę tego słuchać – stwierdziła dziewczyna i próbowała wyszarpnąć się z uścisku Zbyszka.

- To nie ty miałaś cierpieć. Ja się pomyliłem.

- Nie ważne. Nie chcę cię znać – powiedziała i spojrzała na niego z pogardą, która dużo ją kosztowała. Przy okazji skorzystała z okazji, że on rozluźnił uścisk i pobiegła w stronę mieszkania, kompletnie zapominając o tym, że miała przygotować obiad. Biegła ile miała sił w nogach. Po policzkach płynęły słone łzy, a serce biło dwa razy szybciej. Wszystko szło nie tak jak powinno iść.

TYMCZASEM

Michał, od dobrych kilku dni, nie mógł patrzeć na swojego klubowego kolegę Ardo Kreeka, który ewidentnie podrywał jego kobietę, a gdy brunet próbował z nim na ten temat porozmawiać, ten od razu zmieniał temat rozmów na inny. Samo zachowanie brunetki względem zalotów blondyna też nie podobało się Michałowi. Kobieta zachowywała się tak jakby kompletnie nie zauważała tego jak środkowy Politechniki Warszawskiej zaleca się do niej. Wszystkie jego komplementy przyjmowała z uśmiechem i kokieteryjnym śmiechem, który doprowadzał Bąkiewicza do szału. Za każdym razem zaciskał nerwowo pięści i odliczał do dziesięciu, żeby nie wybuchnąć. Przyznawał się do tego, że był zazdrosny o Karinę, ale przecież nie byłby gdyby podrywanie jego dziewczyny nie było by tak adekwatne i widoczne na pierwszy rzut oka. Zastanawiał się tylko, czy nikt oprócz niego tego nie widzi. Brunet, nie wiedział już co robić, aż w końcu zdecydował się przeprowadzić z Kreekiem poważną rozmowę podczas przerwy w trakcie jednego z treningów. Postanowił być teraz konsekwentny i nie pozwolić blondynowi na nagłą zmianę tematu, jak to miało miejsce do tej pory. Dodatkowo miał zamiar uprzedzić go, że jeśli jeszcze raz zacznie podrywać Karinę to wtedy nie będzie ręczył za siebie. Michał wierzył, że takie ostrzeżenie drużynowego kolegi odniesie jakikolwiek skutek i ten przestanie interesować się jego kobietą.

- Co robisz Ardo? – spytał Michał siadając obok środkowego.

- Odpoczywam. Panasowi, coś ostatnio odbiło i wyciska z nas wszystkie możliwe siły – odpowiedział blondyn.

- Norma. Nawrocki w Skrze robił to codziennie, a nie tylko przed najważniejszymi meczami, ale ja przyszedłem do ciebie w zupełnie innej sprawie.

- Jakiej? Potrzebujesz pieniędzy?

- Nie. Spokojnie. Fundusze mam. Chodzi o Karinę.

Michał, ze wszystkich sił starał się być delikatny tylko dlatego, żeby przypadkowa kłótnie nie zepsuła nastrojów w drużynie przed ważnymi meczami o strefę medalową. Zwłaszcza, że Politechnika zaskoczyła wszystkich kibiców siatkówki i nie raz pokonała rywala z którym w poprzednim sezonie nie dawała sobie rady. Nie ma więc co się dziwić, że jej zawodnicy mieli apetyty na złote medale.

-Coś z nią nie tak? – spytał wystraszony Ardo.

- Z nią wszystko dobrze. Chodzi mi bardziej o twoje zachowanie względem niej.

- Co? Michał, nie wiem co sobie ubzdurałeś, ale albo zmień lekarza, albo bierz połowę tego co ci przepisuje, bo bredzisz – stwierdził środkowy ze śmiechem.

- Kreek, ja tu poważnie chcę porozmawiać. Nie podoba mi się twoje zachowanie względem Kariny.

- To znaczy?

- Czy musisz robić z siebie przysłowiową blondynkę? To nawet Wojtaszek, który nie zawsze od razu wszystko łapie wiedziałby o co mi chodzi! Przestań ją podrywać! – krzyknął Michał na Estończyka.

- Michał, tobie się kompletnie w głowie poprzewracało. Przecież ja nie podrywam Kariny.

Dwóch siatkarzy jeszcze przez dłuższą chwilę się sprzeczało, a pozostali koledzy z drużyny przyglądali im się tylko z zaciekawieniem. Ich dość żywą rozmowę przerwało wejście do Kariny.

- Kreek… ostrzegam cię. Zostaw ją w spokoju – powiedział Michał i podszedł do dziewczyny.