Rozdział 20 – „Miłość trzeba budować, odkryć ją to za mało”

Aneta siedząc na jeden z ławek warszawskiego parku z uśmiechem przypatrywała się jak Zbyszek udając złego wilka goni swojego trzyletniego chrześniaka. Marcinkowi jak najbardziej ta zabawa przypadła do gustu bo śmiejąc się głośno uciekał przed Siatkarzem co chwila odwracając się za siebie i sprawdzając czy aby ‘zły wilk’ nie jest na tyle blisko aby go złapać i zjeść. Brunetka musiała stwierdzić, że Bartman naprawdę miał smykałkę do dzieci. Maluchy bez żadnego oporu czy strachu przebywały w jego towarzystwie wręcz usilnie starając się zwrócić na niego swoją uwagę. Z jego chrześniakiem było zupełnie tak samo. Będąc naocznym świadkiem tego jak kilka minut wcześniej Marcinek bez żadnego płaczu zostawił swoich rodziców i wręcz rzucił się na szyję Zbyszka poszedł z nimi na spacer do parku, Aneta nie miała już żadnych wątpliwości. Bartman był dobrym człowiek, tylko potrzeba było czasu aby to wszystko mogło zakończyć się tak jak oboje tego chcieli. Kochali się i to nie ulegało żadnej wątpliwości. Odkąd tylko brunetka postanowiła dać siatkarzowi kolejną szansę, on nie dał jej ani jednego powodu to tego, aby mogła pożałować swojej decyzji. Był troskliwy, kochany, uroczy, a do tego – zdaniem Anety – posiadał najpiękniejsze tęczówki pod słońcem. Uwielbiała wpatrywać się w ich intensywną zieleń, w której zawsze odnajdywała jakąś małą cząstkę jego duszy. Oczy zawsze zdradzają więcej niż słowa czy czyny. Nad ciałem można zapanować, słowa mogą ranić niczym ostry sztylet wbity prosto w serce, ale spojrzenie nigdy nie oszuka, dlatego też dziewczyna instynktownie zawsze szukała potwierdzenia jego słów w jego tęczówkach. Nie kłamał. Za każdym razem gdy powtarzał jej, że ją kocha, że jest dla niego najważniejsza, że nikt inny się nie liczy poza nią – mówił prawdę. A ona po prostu go kochała. Sama dziwiła się sobie, że wytrzymała tak długi okres czasu bez jego bliskości, bez dotyku, szeptu, bicia  serca. Była kompletnie od niego uzależniona i nie mogła nic na to poradzić. Zbyszek zawładną całym jej sercem, umysłem i duszą. Potrzebowała go aby normalnie funkcjonować.
- Gdzie jest ciocia, Aneta? – roześmiany głos Bartmana przerwał brunetce rozmyślanie
Siatkarz z małym Marcinkiem na baranach szedł właśnie w stronę ławki na której siedziała.
- Patrz jakiego króliczka upolowałem. A za chwilę pokroimy marchewkę, rozpalimy ognisko i zjemy króliczka. – chłopak ostrożnie ściągając malca ze swoich ramion i ze śmiechem przytulił go do siebie udając, że chcę go ogryźć
- Nie, nie. Ciociu pomóż. – Marcin śmiejąc się głośno próbował uwolnić się z uścisku chrzestnego
Brunetka odwzajemniając gest lekko pokręciła głową. Polubiła tego malca odkąd po raz pierwszy go spotkała. Chłopczyk miał w sobie coś tak rozczulającego, że nie sposób było się w nim nie zakochać. Te delikatne dołeczki w policzkach oraz roześmiane spojrzenie sprawiło, że Marcinek z miejsca przejednywał do siebie innych. Dziewczyna nie miała wątpliwości, ze w przyszłości ten Szkrab z powodzeniem będzie podbijał kolejne damskie serca.
- A to zły wilk, z tego Zbyszka. Puszczaj mi tu natychmiast Marcinka, bo inaczej będziesz miał ze mną do czynienia.
Bartman puścił chrześniaka, a ten niemal natychmiast znalazł się przy Anecie obejmując swoimi drobnymi rączkami jej szyje. Bez żadnych protestów rozsiadł się wygonie na jej kolanach mocno się do niej przytulając.
- Tym razem ci się udało, ale jeszcze cię dorwę króliczku. – Zbyszek siadając obok pozostałej dwójki objął dziewczynę ramieniem.
Dla zwykłego obserwatora wydawali się tworzyć prawdziwą rodzinę. Rodzice z rozkosznym synkiem na popołudniowym spacerze, ot co. Nic nadzwyczajnego, a jednak mimo wszystko taki obrazek sprawiał, że na sercu robiło się od razu cieplej. Bartman w pewnym sensie czuł się odpowiedzialny za tego brzdąca, w końcu jako chrzestny miał poniekąd obowiązek dawać mu dobry przykład do naśladowania. Siatkarz z nie małą satysfakcją musiał przyznać, że bardzo się zmienił i to oczywiście na dobre, a powodem jego cudownej wręcz przemiany był nie kto inny jak przeurocza brunetka o przepięknym spojrzeniu. Kochał ją. Uwielbiał zapach jej ulubionych perfum, aksamitny dotyk jej skóry na swoim ciele, subtelny głos czy długie, brązowe włosy. Była idealna. Jej uśmiech zawsze sprawił, że nawet po wyczerpującym treningu czy nerwowym meczu Bartman czuł się wspaniale. Działa na niego jak najsłodszy na świecie narkotyk, a on nawet nie myślał się udawać na odwyk. Nie zniósłby kolejnego rozstania z nią. Przez te kilka miesięcy siatkarz wiele się  nauczył. Widział w Anecie nie tylko kobietę, ale przede wszystkim wspaniała przyjaciółkę, oparcie w trudnych dla siebie chwilach, matkę jego dzieci, ale przede wszystkim partnerkę u boku której pragnął spędzić resztę swojego życia. Brunet nie chciał niczego przyśpieszać, wywierać na dziewczynie presję czy narzucać się jej, nie mniej jednak ostatnimi czasu coraz częściej zachodził do jubilera i szukał tego wyjątkowego pierścionka, który mógłby jej podarować, oczywiście wszystko w swoim czasie. Nie miał wątpliwości co do swoich uczuć. Kochał ją i nie zamierzał nigdy więcej jej skrzywdzić, nie chciał po raz kolejny stać się powodem jej płaczu. Zbyt była dla niego ważna by znów ją stracić.
- Kocham cię skarbie, wiesz? – uśmiechając się, brunet delikatnie musnął swoimi wargami policzek brunetki
- Wiem, Zbyszek. Wiem.
- A mnie wujek, też kocha? – Marcinek wtulając się mocno w Anetę spojrzał na Bartmana w tak rozczulający sposób, ze nawet największemu twardzielowi zmiękłoby serce – Prawda, że mnie kochasz? 

- Pewnie, że tak brzdącu – śmiejąc się głośno brunet poczochrał chłopczyka po jego blond czuprynce – Ale to i tak nie zmienia faktu, że jak ciocia Aneta cię postawi na ziemie, to znów cię złapię i zjem...

TYMCZASEM

Upijając kolejny łyk kawy Karina westchnęła głośno. Po raz kolejny siedziała po godzinach w biurze. Jedynie intensywna praca pozwalała jej chociaż na jakiś czas zapomnieć o czekoladowych tęczówkach Michała. Brunetka chciała za wszelką cenę przelać całą swoją złość, irytacje i frustracje na Bąkiewicza, ale nie potrafiła. Wbrew wszystkiemu ona nadal go kochała. I właśnie to w tym wszystkim było najgorsze. Przecież on ją tak skrzywdził, sprawił, że kolejny raz poczuła się tylko jedną z wielu, złamał daną jej obietnice, a jej serce mimo wszystko wciąż wyrywało się w jego kierunku. Za każdym razem będąc w miejscach gdzie często przebywali razem mimowolnie dziewczyna szukała w tłumie tych brązowych kosmyków włosów ułożonych w kompletnym nieładzie, pościel w jej pokoju nadal pachniała jego ulubionymi perfumami, a wszystko jak naumyślnie kojarzyło jej się jedynie z nim. Karina doskonale zdawała sobie sprawę, że minie jeszcze dużo czasu za nim nauczy się normalnie funkcjonować bez obecności siatkarza, a ona mogła jedynie liczyć, że ten moment nadejdzie szybciej niż by się tego spodziewała.
Jej rozmyślania przerwało ciche pukanie do drzwi. Zdziwiona spojrzała na zegarek stojący na biurku. O tej porze w firmie byłą jedynie ona i dwóch ochroniarzy, ponad to nie spodziewała się żadnego kontrahenta więc kompletnie nie miała pojęcia kto taki złożył jej wizytę.
- Proszę?
- Można? – drzwi lekko się uchyliły, a w progu stanął roześmiany Kreek
- Cześć. – dziewczyna odwzajemniając gest wstała z fotela – Jeszcze się pytasz, oczywiście, że tak.
Ostatnie wydarzenia sprawiły, że oboje bardzo się do siebie zbliżyli. Młody siatkarz był przy niej w momencie kiedy najbardziej go potrzebowała. Nie chciała obarczać swoimi problemami Anety, a Estończyk zachował się jak jej prawdziwy przyjaciel. Za każdym razem kiedy tylko dzwoniła z prośbą o spotkanie, on niemal natychmiast zjawiał się przy niej. Słuchał jej, służył ramieniem, po prostu był przy niej.
- Tak myślałem, ze właśnie tu cię znajdę. A to dla ciebie. – chłopak wyciągnął za pleców mały bukiecik żółtych tulipanów
- Ale z jakiej okazji?
- Z żadnej.
- Dziękuje bardzo są śliczne. – dopiero podchodząc bliżej Kreeka dziewczyna zauważył na jego skroni nie wielki opatrunek – Co się stało?
- Nic ważnego.
- To on ci to zrobił, prawda? – jej dłoń delikatnie pogłaskała okolice wokół plastra
- Nie ma o czym gadać. To tylko draśnięcie.
- Kretyn. Nigdy nie wydorośleje.
- Możliwe, ale nie rozmawiajmy już o nim. Dlaczego siedzisz jeszcze w biurze? Wiesz, że to nie zdrowe.
Brunetka lekko wzruszyła ramionami.
- Tylko tu wyłączam sobie myślenie o Bąkiewiczu. Zdecydowanie bardziej wole ślęczeć nad tymi wszystkimi papierzyskami niż siedzieć u siebie w mieszkaniu gdzie wszystko kojarzy mi się jedynie z nim. – dziewczyna westchnęła głośno – Napijesz się może czegoś co?
- Wody.
Karina podchodząc do szafki położyła na jej blacie bukiecik tulipanów, a następnie chwyciła dłońmi butelkę wodą. W tym samym momencie poczuła mocny zawrót głowy, jej nogi stały się jak z waty, a widziany obraz zaczął się zamazywać. Butelka z wodą znalazła się na podłodze, a ona kurczowo złapała się rękoma za szafkę.
- Karina coś się dzieję?
- Nie, nic. – wymuszając na sobie uśmiech lekko pokręciła głową – Jestem tylko troszkę zmęczona, zaraz mi przejdzie.
Kreek jednak nie chciał uwierzyć jej na słowo. Podchodząc bliżej niej objął ją w pasie, a dosłownie kilka sekund później nieprzytomna dziewczyna osunęła się w jego ramiona...
 
- Ardo, ale mi nic naprawdę nie jest. – leżąc na szpitalnym łóżku w izbie przyjęć dziewczyna z wyrzutem spojrzała na przyjaciela – Nie wiem po co mnie tu przyciągnąłeś skoro już naprawdę czuję się dobrze.
Pomimo usilnych protestów ze strony Kariny, Kreek postanowił zabrać ją do szpitala zaraz po tym jak osłabła. Już od pewnego czasu zauważył, że nie jest z nią dobrze, a picie hektolitrami kawy, nadgodziny w pracy czy niezdrowe i nieregularne odżywanie się wcale jej w niczym nie pomaga, a wręcz przeciwnie może tylko zaszkodzić. Siatkarz miał nadzieję, że kiedy po zrobieniu podstawowych badań lekarz da dziewczynie mocną reprymendę odnośnie jej trybu życiu dotrze do niej, że wyrządza sama sobie krzywdę.
- Jasne. Teraz czujesz się dobrze, a jutro znów zasłabniesz. Wiesz, że powinnaś wziąć długi urlop i wyjechać na kilka dni. Co być powiedziała na góry, pod początek czerwca? Ja w przeciwieństwie do chłopców z drużyny nie muszę pojawić się na zgrupowaniu, więc mam wolne. Mógłbym pojechać razem z tobą i mieć na ciebie oko. – w jego tęczówkach pojawiły się dwa małe ogniki – O widzisz jaki świetny pomysł. Jedziemy razem w góry!
- Ale ja się jeszcze nie zgodziłam, Ardo.
- Ale ja nie przyjmuję odmowy Karinka.
Brunetka z uśmiechem lekko pokręciła głową,  a w tym samym momencie do sali w której przebywali wszedł lekarz.
- Są już wyniki, doktorze? – Kreek uważnie spojrzał na niewysokiego, pulchnego mężczyznę w średnim wieku
- O tak, już wszystko wiem.
- Więc co jest Karinie? Co jej jest.
- Z panią Kariną nie dzieję, się nic złego... – lekarz chciał coś jeszcze powiedzieć, ale dziewczyna mu przerwała
- A widzisz Ardo, mówiłam, że dramatyzujesz.
- ... takie nasilone objawy bardzo często towarzyszą w końcu ciąży.
Pozostała dwójka spojrzała zdziwiona na mężczyznę. Jaka ciąża? Jakie objawy? O co w tym  wszystkim chodzi.
- To państwo nic nie wiedzieli? – oboje energicznie pokręcili głowami – W takim razie moje gratulacje pani Karino, ósmy tydzień....
 
Kreek zamykając za sobą drzwi od mieszkania sióstr Rakowskich uważnie przypatrywał się brunetce. Zdawało mu się, że odkąd opuścili szpital dziewczyna była jeszcze bardziej blada i słaba niż za nim tam trafiła. Nie zważając na nic Karina jak w jakimś transie  udała się do salonu i usiadła na kanapie, chowając twarz w dłoniach. Tymczasem z pokoju obok wyłoniły się sylwetki roześmianej zakochanej pary. Zbyszek obejmując Anetę w pasie z zaciekawieniem przyglądał się koledze z zespołu.
- Ardo? – młodsza z sióstr uśmiechnęła się szeroko w stronę chłopaka – A gdzie Karina?
- W salonie.
- Coś się stało? – Bartman zaśmiał się radośnie – Wyglądasz jakbyś zobaczył ducha.
- Zapytajcie Kariny to sami się dowiedziecie.
W głowie Anety od razu włączyła się czerwona lampka zwiastująca kłopoty. Oswobadzając się z uścisku Zbyszka niemal natychmiast znalazła się przy siostrze. A zaraz za nią w salonie pojawili się siatkarze.
- Karinka co się stało? – siadając obok niej delikatnie objęła ją ramieniem
Odpowiedziała jej głucha cisza. Brunetka nadal siedziała ze schowaną w dłoniach twarzą a w pomieszczeniu dało się słyszeć jej cichy szloch.
- Karinka zaczynam się bać. Co się dzieje?
- Jestem w ciąży. – wtulając się w Anetę dziewczyna za wszelką cenę starała się powstrzymać kolejną falę łez, która próbowała wydostać się spod jej powiek – Będę miała dziecko z Michałem.
- To źle? Może to wam pomoże dojść do wspólnego języka i znowu będziecie mogli stworzyć wspaniałą parę.
- Ty nic nie rozumiesz. Michał nie może się dowiedzieć o niczym dowiedzieć. Żadne z was nie ma prawa mu powiedzieć o mojej ciąży.
- Karina co ty pleciesz? O co wam do cholery poszło? 

- On mnie zdradził Aneta. Byłam dla niego tylko jedną z wielu...