Rozdział 22 – „Nie chcę być bez ciebie, Skarbie Nie chcę złamanego serca. Nie chcę wziąć oddechu bez ciebie, Kochanie. Nie chcę odgrywać tej części. Wiem, że Cię kocham.”

Przekręcają zamek w drzwiach Aneta najciszej jak potrafiła weszła do mieszkania. Powinna była przyjechać wczoraj wieczorem, jednak chęć bycia ze Zbyszkiem chociaż kilka godzin dłużej sprawiła, że brunetka postanowiła wyjechać w nocy, aby na godzinę 8 być w z powrotem w Warszawie. Zapewne gdyby nie fakt, że miała umówione spotkanie na uczelni przedłużyłby swój pobyt w Spale jeszcze minimum o dwa dni, ale mając na uwadze, że przecież Bartman nie przebywa tam dla przyjemności lecz każdego dnia ciężko pracuje zdawała sobie sprawę z tego, że nie może zbyt bardzo nadużywać gościnności Anastasiego. Ten czas spędzony ze Zbyszkiem i tak dał jej dużo. Jego zapewnienia o swoich uczuciach, komplementy i bliskość jego ciała przy jej sprawiały, że dziewczyna była coraz pewne tego, ze dając mu kolejną szansę nie myliła się, nawet jeśli to nie spodobało się Karinie czy jej znajomym. Ona po prostu go kochała i chciała wierzyć w to co mówił.
- Nie musisz się skradać, w końcu jesteś u siebie. – głos starszej siostry sprawił, że brunetka aż podskoczyła ze strachu
- Matko, nie strasz mnie. – biorąc głębokie wdechy Aneta z uśmiechem lekko pokręciła głową – Chcesz żebym zawału dostała? Myślałam, że jeszcze śpicie, nie chciałam was budzić. Gdzie mama?
- Po tym jak poszła rano do sklepu i zrobiła mi śniadanie postanowiła pójść trochę pobiegać. Nie poznaję, jej normalnie. A jeśli chodzi o mnie to już od dawna nie śpię.
- Poranne mdłości? – dziewczyna uśmiechnęła się szeroko w stronę siostry – Maluszek daję się we znaki.
- Jak nic wdał się w ojca, on też nie dawał mi nocami spać. – na twarzy starszej dziewczyny pojawił się gorzki uśmiech – No, ale nie ważne. Jak było w Spale?
- Wspaniale. Odpoczęłam, nawdychałam się tego sławnego spalskiego powietrza i mogłam pobyć trochę ze Zbyszkiem, czego można chcieć od życia więcej?
- Może i tak. – Karina głośno westchnęła – Ja uciekam do biura. Na stole w kuchni leży gazeta, myślę, że powinnaś ją przeczytać. Do zobaczenia później.
Żegnając się z Anetą dziewczyna szybko opuściła mieszkanie. Tymczasem zdziwiona brunetka udała się do pomieszczenia, o którym mówiła jej starsza siostra. Widząc na okładce jakiegoś brukowca swoje zdjęcie ze Zbyszkiem jej ciśnienie niebezpiecznie podskoczyło. Biorąc do ręki magazyn usiadła na jednym z krzeseł stojących przy kuchennym stole. W pośpiechu znalazła stronę z interesującym ją artykułem. Przechadzając się z Bartmanem po spalskich lasach nie mieli pojęcia, że byli obserwowani, i co gorsza, ktoś fotografował chwilę ich prywatności.
‘ Prawdziwa miłość czy tylko przelotny romans?
Jak widać w momencie gdy koledzy z reprezentacji wylewają z siebie siódme poty na treningach, Zbyszek Bartman, siatkarz Warszawskiej Politechniki woli umilać sobie czas spacerując po spalskich lasach w towarzystwie pięknej, młodej, brunetki. Zapewne serce niejednej fanki przystojnego przyjmującego zostało w tym momencie złamane. Para wydawała się być naprawdę szczęśliwa, a pocałunkom, ciepłym uściskom i czułym słówkom nie było końca. Nie mniej jednak każdy zdaję sobie sprawę z tego z jakich skandali znany jest młody siatkarz. Typowy macho i kobieciarz ma już na swoim koncie nie jeden przelotny romans nic więc dziwnego, że nas nurtuje jedno pytanie – czy dla nowej partnerki Zbyszek Bartman będzie umiał zerwać z dawnymi przyzwyczajeniami i ustatkuje swoje dość intensywnie prowadzone życie czy też może brunetka jest tylko jedną z wielu kobiet, które mają służyć jako ładna ozdoba u boku przystojnego, młodego siatkarza? ’
Serce Anety mimowolnie zaczęło bić dwa razy szybciej, a jej ciało delikatnie drżało. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że jakiś pseudoreporter chciał znaleźć ‘gorący’ temat na okładkę, nie mniej jednak nie sądziła, że kiedykolwiek to właśnie ona padnie ofiarą takiego ‘parcia na szkło’. Przecież to wszystko było stekiem bzdur! Jej Zbyszek był zupełnie inny. Kochał ją, był troskliwy, opiekuńczy, ciepły. Zapewniał ją, że jest dla niego najważniejszą kobietą na świecie, że nigdy jej nie skrzywdzi, że będą razem do końca swoich dni, że jej nie zdradzi. Do tej pory wierzyła jego słowom, ale teraz po przeczytaniu tego artykułu po raz pierwszy odkąd ponownie do siebie wrócili, brunetka zaczęła mieć wątpliwości. A co jeśli ona po raz kolejny dała się wciągnąć w te psychologiczne gierki siatkarza. Jeśli znowu uwierzyła mu, a on przy pierwszej lepszej okazji rzuci ją dla innej kobiety. A jeśli się nie zmienił? A jeśli kiedykolwiek ona mu się znudzi i on zostawi ją dla jakieś młodszej, ładniejszej?
Śmiejąc się cynicznie pod nosem Aneta energicznie pokręciła głową chcąc odpędzić od siebie niewygodne myśli. Przecież to byłą jakaś paranoja. Owszem Zbyszek raz ją zawiódł, ale obiecywał, ze już nigdy więcej tego nie zrobi. Zapewniał ją, że jest dla niego zbyt ważna, żeby znów mógł ją stracić, a jak na razie ona nie miała żadnych podstaw aby temu nie wierzyć. Dlaczego więc mimo wszystko czuła jak ogarnia ją jakiś dziwny lęk, strach przed tym co może być jutro. Bała się, że Karina mogłaby mieć rację co do Bartmana i doskonale wiedziała, że jeśli znowu ich związek by się rozpadł ona nie znalazłaby w sobie wystarczająco dużo siły aby się pozbierać. Umarłaby z tęsknoty do niego, brakowałoby jej jego ciepła, bliskości, zapewnienia o tym, że będzie dobrze. Tak strasznie się bała, że w przyszłości mogła go stracić.
Jej rozmyślania przerwał dzwonek jej telefonu. Widząc na wyświetlaczy nie odczytaną wiadomość od Zbyszka wzięła głęboki wdech. Drżącymi rękoma wcisnęła przycisk ‘Odczytaj’, a po chwili na ekranie pojawiły się rządki liter.
‘ Wariuje bez Ciebie, skarbie. Tak bardzo mi Ciebie brakuję. Kocham i tęsknie. Twój Zbyszek.’
Dziewczyna uśmiechając się szeroko pod nosem poczuła przyjemne poczucie ulgi, które wypełniało każdy milimetr jej ciała. Już wszystko wiedziała – Zbyszek naprawdę ją kochał...  

TYMCZASEM
Karina siedząc w biurze w skupieniu przeglądała dokumenty dotyczące ostatnich dochodów firmy. Z ogromną satysfakcją musiała stwierdzić, że z miesiąca na miesiąc firma powoli wychodziła na prostą i miała coraz większe zyski, a to wszystko w dużej mierze było jej zasługą. Przez te kilka ostatnich miesięcy dawała z siebie wszystko, aby tylko wyciągnąć z samego dna rodzinny interes. Na początku sama miała wątpliwości czy uda jej się to wszystko uratować, ale z czasem była coraz bardziej pewna swego. Dlatego też stała pod ogromnym dylematem, kto mógłby przejąć dowództwo nad firmą podczas pierwszych miesięcy po porodzie. Oczywiste dla niej było, że Maluszek, który rozwijał się pod jej sercem będzie wymagał całkowitego poświęcenia jej uwagi. Nadal nie mogła się do końca przyzwyczaić, że teraz odpowiedzialna jest nie tylko za siebie, ale również za tą małą Kruszynkę, nie mniej jednak kiedy opadł pierwszy szok brunetka wiedziała, że przeleje na swoje Maleństwo całą swoją miłość. Z jednej strony to ciekawe, że Karina usilnie próbowała wmówić, Anecie, że jej powrót do Zbyszka to jedna wielka pomyłka, a tymczasem sama nie mogła przestać kochać Michała, mimo tego, że Bąkiewicz tak mocno ją zranił. Doskonale przecież wiedział jaki ona ma stosunek do niedotrzymania wierności z związku. Na własne oczy widziała jak małżeństwo jej rodziców rozpada się z powodów kolejnych skoków w bok jej ojca, sama została zdradzona przez swojego poprzedniego chłopaka, więc przyrzekła sobie, że nigdy nie wybaczy swojemu następnemu partnerowi zdrady – dla Michała też miała nie zrobić wyjątku. To prawda, że nadal go kochała, że za każdym razem, gdy zamykała oczy widziała parę tych czekoladowych, ukochanych tęczówek, ale najwyraźniej ona nie była dla niego ważna, skoro zdradził ja przy pierwszej, lepszej nadarzającej się okazji. Jeśli jej nie kochał, nie powinien interesować się ich dzieckiem. Ona sama będzie w stanie zapewnić Maluszkowi wszystko co będzie jemu potrzebne, więc Michał nie był jej do niczego potrzebny, a jego ponowna obecność w jej życiu mogłaby tylko pogłębić jej cierpienie.
Jej rozmyślania przerwała jakaś głośna rozmowa pod drzwiami do jej gabinetu. Słysząc tak dobrze znajomy męski głos jej serce mimowolnie zadrżała.
Michał? Co on tu robi?!
Przecież obecnie Bąkiewicz powinien przebywać w Spale, a tymczasem wyraźnie słyszała jego zdenerwowany ton głosu dobiegający po drugiej stronie drzwi. Po chwili klamką coś mocno szarpnęło a w progu pomieszczenia pojawił się Siatkarz we własnej osobie.
- Pani prezes ja mówiłam, że pani nie życzy sobie żadnych spotkań, ale ten pan się uparł.
- Spokojnie pani Krysiu, poradzę sobie. – dziewczyna za wszelką cenę próbowała zapanować nad drżeniem swojego głosu – Co ty tu robisz? Powinieneś być w Spale.
- A my chyba powinniśmy porozmawiać nie uważasz. – gdyby jego wzrok mógł zabijać zapewne brunetka już dawno leżała by martwa – Jak mogłaś mi tego nie powiedzieć?!
- Pani Basiu, niech pani nas zostawi samych. – Karina zaciskając pięści starała się powstrzymać kropelki łez, które nagromadziły się po jej powiekami
Kiedy w gabinecie została już tylko ich dwójka, Michał podszedł bliżej dziewczyny.
- Nie mogę uwierzyć, że chciałaś ukryć przede mną ciąże. Przecież i tak prędzej czy później bym się o tym dowiedział, Karina! Jak mogłaś być taką egoistką i przez swoje własne żale nie powiedzieć mi o dziecku?!
- Taak? – na jej twarzy pojawił się kpiący uśmiech, a po policzkach wolno zaczęły się toczyć pierwsze kropelki słonej cieczy – A jak ty mogłeś być takim egoistą i zdradzić mnie przy pierwszej, lepszej okazji, co? Jak mogłeś byś takim tchórzem i nie powiedzieć mi tego wprost? No słucham, dlaczego musiałam usłyszeć to od Ardo, a nie od ciebie?!
Twarz siatkarza wyraźnie złagodniała. Wzdychając lekko mężczyzna zrobił jeszcze jeden krok w jej kierunku brunetki.
- Karinka – wyciągając w jej stronę swoje dłonie próbował ją objąć jednak dziewczyna instynktownie cofnęła się – To nie jest tak. Ona dla mnie nic nie znaczyła, nie znaczy i nie będzie znaczyć, rozumiesz? Gdybym mógł cofnąć czas to nigdy bym do tego nie dopuścił, ale nie mogę. Ile razy mam cię jeszcze przekonywać, że to nigdy więcej się nie zdarzy.
- Wiesz gdzie ja mam teraz twoje obietnice? – Karina energicznie pokręciła głową – Obiecałeś, że mnie nie skrzywdzisz, że mnie nie zdradzisz. Przekonywałeś, ze jestem jedyna, wyjątkowa, a potem najzwyczajniej w świecie przespałeś się z jakąś szmatą za moimi plecami.
- Karina, ja...
- Nie chciałeś, tak? – nie kryła łez, miała nadzieję, że widząc jak płacze Bąkiewicz będzie czuł się jeszcze podlej niż dotychczas – I pewnie teraz powinnam ci wybaczyć i powiedzieć żebyśmy spróbowali jeszcze raz? A potem drżałabym ze strachu przed powtórką za każdym razem kiedy wyjeżdżałbyś na mecze czy zgrupowania. Miałabym się modlić, żebyś tylko po raz kolejny się nie zapomniał i nie postanowił powtórzyć skoku w bok?
- Karina przecież wiesz, ze cię kocham.
- A myślałeś o tym, ze mnie kochasz pieprząc się z tamtą zdzirą? – sama nie wiedziała skąd znalazła w sobie tyle siły aby spojrzeć prosto w jego oczy, milczał – Tak myślałam.
- Do cholery, Karina błagam cię daj mi to sobie wszystko na spokojne wytłumaczyć, tylko nie tutaj. Jedźmy do mnie, do ciebie, gdziekolwiek i porozmawiajmy.
- Wyjdź stąd!
- Karina...
Brunetka nie zważając na jego słowa wyminęła go i podchodząc do drzwi otworzyła je na całą szerokość.
- No wynoś się stąd, albo wezmę ochronę!
Bąkiewicz tracąc wiarę na to, ze dzisiaj będą w stanie przeprowadzić jakąkolwiek normalną rozmowę westchnął głośno poczym mrucząc coś pod nosem opuścił gabinet Kariny. Dziewczyna odprowadziła go wzrokiem do windy znajdującej się po przeciwnej stronie, poczym zapłakana spojrzała na małą grupkę pracowników stojących opodal. Nie miała najmniejszej wątpliwości co do tego, że jej kłótnię z Bąkiewiczem było słychać na całym piętrze.
- A wy co tak stoicie?! – po raz tak ordynarnie i bezczelnie odezwała się do kogokolwiek w firmie – Wracać do pracy, w końcu chyba za podsłuchiwanie wam nie płace!
Nie mając siły na jakiekolwiek dłuższe rozmowy mocno trzasnęła drzwiami od gabinetu, poczym opadając na swój fotel oparła się łokciami o blat biurka i schowała twarz w dłonie. Zupełnie nie mogła zapanować nad swoimi emocjami. Łzy ciurkiem kapały spod jej powiek rozmazując jej starannie zrobiony makijaż. Nie miała w tym momencie głowy, aby z powrotem zająć się rozliczeniami firmy. Potrzebowała teraz silnych ramion, w które mogła by się wtulić, aby mieć pewność, że wszystko się ułoży. Nie namyślają się zbyt długo sięgnęła do swojej torebki i wyciągnęła z niej komórkę. Wystukując na klawiaturze dobrze znaną kombinację cyfr wcisnęła zieloną słuchawkę poczym oczekiwała, aż po drugiej stronie usłyszy jego głos. Długo nie musiała czekać, po drugim sygnale Kreek odebrał.
- Tak, Księżniczko? – słysząc roześmiany głos przyjaciela dziewczyna poczuła ulgę – W czym mogę pomóc?
- Jesteś może zajęty? – śmiejąc się nerwowo, dziewczyna starała się nadać swojemu głosowi normalny ton – Potrzebuję się do kogoś przytulić i wyżalić jaki to świat jest głupi i niesprawiedliwy.

- Za trzy minuty jestem u ciebie i pamiętaj wszystko będzie dobrze...