Rozdział 25 – „I będzie jak dawniej. Przestańmy się śpieszyć. Zacznijmy od nowa od tych małych rzeczy.”

Michał, obracał w dłoni jakiś długopis wzięty z biurka Kariny. Od piętnastu minut czekał, na panią prezes w jej gabinecie. Nie interesowała go gadka sekretarki dziewczyny, czyli jak on na nią mówił pani Loli. Miał zamiar porozmawiać z matką swojego dziecka otwarcie o tym, że nie zamierza pozwolić, aby jakiś obcy mężczyzna – tu miał na myśli Ardo – wychowywał jego dziecko. Mogła do niego nie wrócić, w sumie nawet na to nie liczył już, ale miał prawo uczestniczyć w życiu jego maleństwa. Brunetka, nie mogła mu tego zabronić. Musiała się zgodzić i on zamierzał dziś jej to przekazać. A że tylko w biurze mógł zastać Karinę, to postanowił na nią zaczekać i nie pozwolić się teraz od tak wyrzucić. Był gotowy użyć wszystkich dostępnych środków, aby dopiąć swego. I nie interesowało go to, co powie lub co będzie robił z tego powodu Estończyk. On miał tutaj najmniej do gadania. To była sprawa Kariny i Michała i ich wspólnego dziecka.

- Pani Basiu jedną zieloną herbatkę poproszę – Michał usłyszał za drzwiami dobrze znany głos.

- Pani Karino..

- Pani Basiu, proszę. Chcę dzisiejszy dzień jak najszybciej zakończyć – powiedziała Karina i weszła do swojego gabinetu.

Michał, obrócił się w jej stronę, a ona stanęła jak wryta. Nie spodziewała się go i nie zamierzała z nim rozmawiać. Wiedziała, że on ma prawo do dziecka, ale przecież ją zdradził i nie chciał się do tego przyznać. Zamierzał ją przez ich całe wspólne życie oszukiwać i utwierdzać o swojej wierności. Nie chciała go widzieć.

- Wyjdź – powiedziała nie miło.

-Nie. Porozmawiamy. Na spokojnie.

- Nie mamy o czym rozmawiać – dziewczyna położyła teczkę na biurku.

- Owszem mamy. Spodziewasz się mojego dziecka.

- I co z tego?

- To, że mam prawo dać mu swoje nazwisko i uczestniczyć w jego życiu – odpowiedział i wstał.

- Nie po tym co mi zrobiłeś.

- Dziecko ma cierpieć tylko z powodu, że cię zdradziłem? Ma nie znać swojego prawdziwego ojca? Nie zachowuj się jak egoistka – powiedział Michał.

- Ja? Ja jestem egoistką?! W takim razie kim ty byłeś kiedy mnie zdradziłeś?

- Przestań myśleć tylko o swojej urażonej dumie tylko pomyśl o dziecku. Jak ty byś się czuła gdybyś nie znała ojca? Nie masz prawa tak karać naszego dziecka. I czy tego chcesz czy nie będę o nie walczył – powiedział Michał i skierował się w stronę drzwi.

Już miał wychodzić gdy usłyszał, że na podłogę upadło coś ciężkiego. Odruchowo się odwrócił i zauważył nieprzytomną Karinę. Natychmiast do niej podbiegł. Zaczął cucić i otwierać okno. Rozpiął pod szyją guziki białej koszulowej bluzki. Po chwili dziewczyna odzyskała przytomność.

- Zawieź mnie do szpitala – poprosiła szeptem i zamknęła oczy.

Michał zrobił to o co został poproszony. Najszybciej jak mógł wyniósł dziewczynę z budynku i łamiąc po drodze wszystkie przepisy drogowe pędził do szpitala. Przeklinał w myślach to, że był tak lekkomyślny i to przez niego dziecko jest w niebezpieczeństwie…

… po godzinie wszystko było jasne. Ciąża była zagrożona. Karina musiała przez ostatnie jej tygodnie leżeć plackiem w domu. W grę nie wchodziła żadna praca, a nawet prosty spacer po parku. Musiała się zacząć bardziej oszczędzać jeśli chciała aby dziecko urodziło się zdrowe i w terminie.

- Ale jak to? – spytała zdziwiona lekarza.

- Nie oszczędzała się pani. Stres, dużo pracy, to wszystko szkodzi dziecku.

- Ale wszystko będzie z nim dobrze? – spytała wystraszona.

- Jeśli tylko zastosuje się pani do moich zaleceń to urodzi się zupełnie zdrowe – odpowiedział lekarz z uśmiechem, a Michałowi, który był przy dziewczynie cały czas kamień spadł z serca.

TYMCZASEM

Aneta, siedziała w swoim pokoju na łóżku i uderzała bez sensu w struny gitary, którą wyjęła z pokrowca po dobrych kilku latach nie używania jej. Dostała ją od rodziców na piętnaste urodziny i od tego dnia pilnie uczęszczała na lekcje gry na instrumencie, ale gdy zaczęła studia porzuciła je. Teraz pod wpływem złości na Zbyszka ponownie wyjęła ją z zakurzonego futerału. Nie mogła zrozumieć, dlaczego on jej nie ufa, przecież to był jakiś absurd osądzanie jej lub przypuszczanie, że ona jest w stanie go zdradzić. Kochała go nad Zycie i nie wyobrażała sobie nawet takiej sytuacji kiedy ląduje w łóżku z innym mężczyzną. Od trzech dni, konsekwentnie odrzucała połączenia od bruneta, nie otwierała mu drzwi i nie odpisywała na wiadomości. Udało jej się wytłumaczyć całą sytuację wykładowcy, ale niesmak pozostał. Nie wiedziała co ma robić, a w zasadzie zastanawiała się jak ma przeprowadzić z nim jakąkolwiek rozmowę, żeby nie wypomnieć mu tego jak bardzo on ją skrzywdził, a ona dalej mu ufa, bo wie, że zaufanie to podstawa udanego związku. Ze złości uderzyła w struny, które wydały z siebie jakiż żałosny dźwięk. Pokręciła głową i zaczęła ją nastrajać. Frustracja w niej rosła, a tęsknota nie dawała normalnie funkcjonować. Chciała go przytulić, ale jednak dalej była zła. Dodatkowo ostatnio w miarę ułożonym życiu dziewczyn i ich mamy pojawił się ojciec, którego żadna z nich nie chciała widzieć. Nawiedził je już kilka razy, ale nigdy wtedy Anety nie było w domu. Ona się bała tego człowieka. Nigdy nie ukrywał, że ma do niej ogromny żal, że opowiedziała się po stronie matki podczas rozwodu, a na dodatek miała być jego ukochanym synem, a tymczasem jest drugą córką. Brunetka, bała się spotkania z tym człowiekiem i wiedziała, że tylko pomoc Zbyszka pomoże jej to przetrwać. Usłyszała pukanie do drzwi.

- Proszę – powiedziała i odłożyła na bok gitarę.

- Mogę? – spytała jej mama wchodząc do pokoju z dużym kubkiem gorącej czekolady, którą jej córka uwielbiała.

- Jasne, mamo. Wejdź.

Kobieta usiadła na skraju łóżka i podała dziewczynie kubek, za który podziękowała uśmiechem.

- Usłyszałam jak grasz i od razu wiedziałam, że coś się stało – powiedziała.

- Usiłowałam grać, ale chyba zapomniałam jak to się robi.

- Albo coś innego zaprząta ci myśli. Powiedz mi dlaczego nie chcesz widzieć Zbyszka. Przychodzi codziennie. Już nie wiem czym go odprawiać.

- To skomplikowane – powiedziała Aneta i upiła łyk czekoladowego napoju.

- Bardziej niż to, że cię wykorzystał do zemsty?

- Skąd wiesz? Nie mówiłam ci nic.

- Jak byłaś w Spale to Karina i wszystko powiedziała. Porozmawiałyśmy szczerze. Cóż nie jestem najlepszą matką.

- Mamo, ja wtedy myślałam, że świat się mi zawalił. Czułam się okropnie. Myślałam, że jestem beznadziejna.

- Ale wybaczyłaś mu. Zgodziłaś się zostać jego żoną. Swoją drogą to ma chłopak gust. Wybrał bardzo ładny pierścionek – powiedziała kobieta z uśmiechem.

- Bo go kocham i on się zmienił. Naprawdę. Ale teraz zachował się jak ostatni kretyn. Mógł zniszczyć mój powrót na studia.

- Co zrobił?

- Zrobił straszną scenę zazdrości. W sumie to był gotowy pobić się z moim wykładowcą. A wszystko przez to, że źle zrozumiał to co usłyszał – rodzicielka na te słowa zareagowała śmiechem. – Czemu się śmiejesz? – spytała Aneta.

- Bo mi wesoło. Fakt, zachował się nie ładnie, ale pomyśl, że on się boi ciebie stracić.

- Mamo! Ty go bronisz?

- Troszkę, bo mi go szkoda jak biorę od niego te róże, a on odchodzi smutny. Musi cię kochać. Anetka, porozmawiaj z nim. Myślę, że trzy dni ignorowania go to aż za duża kara jak za coś takiego.

- Mamo, ale… - nie dokończyła, ponieważ przerwał jej dzwoniący telefon.

Wzięła do ręki komórkę i spojrzała na wyświetlacza. ‘Zbyszek’.

- Odbierz – powiedziała kobieta i skierowała się w stronę wyjścia.

- Mamo

- Tak?

- Kocham cię – powiedziała Aneta i nacisnęła zieloną słuchawkę, a rodzicielka zamknęła drzwi. – Tak, słucham?

- Aneta, proszę spotkaj się ze mną. Daj mi to jakoś wytłumaczyć. Wiem, że jestem skończonym kretynem, ale proszę cię.  –usłyszała w słuchawce głos bruneta.

- Dobrze. Przyjdę jutro do ciebie o szesnastej. Może być?

- Tak będę.

- To do jutra – powiedziała Aneta i już miała się rozłączyć.

- Naprawdę cię kocham, Anetka.