Rozdział 29 – „Życie jest jak kolejka górska, po prostu wejdź i jedź.”

Aneta, usiadła na kanapie w mieszkaniu Zbyszka i z lekkim uśmiechem pogładziła swój lekko zaokrąglony brzuszek. Nie spodziewała się, że jej narzeczony z tak wielką radością i entuzjazmem przyjmie wiadomość o tym, że za kilka miesięcy zostanie ojcem. Brunet, szukał dla nich większego mieszkania, które byłoby bardziej przystosowanego do małego dziecka. Wszystko układało się tak jak powinno. W najbliższym czasie mieli zalegalizować swój związek. Żaden znak na niebie i ziemi nie wskazywał, że to wszystko miało zostać zakłócone. Przyszła pani Bartman w kompletnej ciszy siedziała i oddała się błogiemu spokojowi, którego tak potrzebowała. Wszyscy skakali nad nią jakby nagle stała się osobą stworzoną z porcelany. A ona spokojnie mogła sama sobie zrobić herbatę czy zejść na dół do sklepu po jedno jabłko, ponieważ naszła ją w danym momencie ochota. Chwila kiedy, nie miała nikogo nad głową była momentem, który witała ze spokojem. Ciszę, przerwało nagłe walenie do drzwi. Aneta, wyrwana z amoku na początku nie wiedziała co się dzieje. Dopiero po chwili zlokalizowała przyczyna hałasu. Powoli żeby nie zakręciło jej się w głowie podeszła do drzwi. Nigdy nie sprawdzała, kto zapowiada jej wizytę w mieszkaniu Zbyszka, ale teraz coś ją do tego tknęło. Przez noktowizor zauważyła, że osobą, która zakłóca jej spokój jest jej własny ojciec, który nie wiadomo od kogo dowiedział się gdzie jego najmłodsze dziecko mieszka. Mimo zakazu zbliżania się do nich i jego wyjazdu do USA nagle znalazł się ponownie w Polsce. Aneta, mimo woli zaczęła się trząść i odsunęła się od drzwi. Nie uszła kilku kroków gdy ponownie rozległo się walenie do drzwi, któremu towarzyszył krzyk jej ojca.

- Otwieraj! Ty smarkulo. Jak śmiałaś nie zaprosić własnego ojca na ślub?

Po jej policzkach zaczęły spływać łzy. Bała się, że ten mężczyzna wejdzie do mieszkania mimo zamkniętych na wszystkie zamki drzwi. Zamknęła się w sypialni i usiadła na łóżku. Rękami oplotła kolana, a do jej uszu dalej dobiegał rozwścieczony głos ojca. Człowieka, którego kiedyś kochała, a który zamienił jej życie w jeden wielki koszmar. To przez niego nie umiała zaufać mężczyzną, to wszystko było jego wina. Nerwy miała napięte do granic możliwości.

- Ała! – dziewczyna w pewnym momencie poczuła ostry ból brzucha, który ani na chwilę nie ustąpił.

Wiedziała, że to wszystko z nerwów. Starała się uspokoić, ale głos jej ojca nie pozwalał jej na to. Ból z każdą chwilą był coraz większy, a ona modliła się tylko, żeby dziecku nie stało się nic złego…

Zbyszek, wrócił do domu pół godziny po tym jak ojciec jego przyszłej żony postanowił zostawić ją w spokoju.

- Anetka, kochanie. Wróciłem. Tak jak chciałaś jestem wcześniej! – od progu zaczął mówić do dziewczyny.

Odpowiedziała mu jednak cisza.

-Aneta? Jesteś? Przecież twój samochód stoi pod domem. Musisz tutaj być – Bartman zaczął mówić sam do siebie, a jednocześnie zaczął szukać Anety.

Zajrzał do sypialni i wielki kamień spadł mu z serca, ponieważ znalazł ją. Leżała zwinięta w kłębek.

- Zbyszek? – spytała, a jej głos drżał.

- Kochanie co się stało? – mężczyzna natychmiast znalazł się przy niej. Otarł łzy z policzków.

- Zawieź mnie do szpitala. Proszę. Szybko.

- Aneta, ale co się stało? Kto doprowadził cię do takiego stanu? I czemu mam cię zawieść do szpitala.

- Ojciec… On tu był – ze wszystkich sił próbowała zlepić jakieś sensowne zdanie. – Nie otworzyłam mu… Bałam się…

- Na pewno nic ci nie zrobił? – spytał Bartman, biorąc narzeczoną na ręce.

- Nic… Ale brzuch mnie tak strasznie boli…

TYMCZASEM

- No i gdzie mamusia z tatusiem? – Estończyk nosząc Amelię na rękach cały czas do niej mówił.

Ardo, po treningu nie zdążył dojechać do swojego mieszkania, ponieważ dostał telefon od roztrzęsionej Kariny, która prosiła go, aby przyjechał do niej jak najszybciej to możliwe. Nie patrząc na to, że jeszcze chwilę temu odczuwał straszne zmęczenie zawrócił i skierował się do miejsca zamieszkania brunetki. Gdy już tam dotarł dowiedział się,  że Aneta jest w szpitalu. Michał, nie chciał się zgodzić na to, aby Karina w takim stanie prowadziła samochód dlatego postanowił, że będzie prowadził. Pozostał tylko problem, kto ma zostać z Amelią. Karina, od razu pomyślała o Estończyku i natychmiast do niego zadzwoniła. Ten bez żadnych sprzeciwów zgodził się zostać z dziewczynką. Robił to dlatego, ponieważ kochał Karinę. Jednak z każdym dniem tracił nadzieję na to, ze mogą jeszcze być razem. Widać było od razu, że kobieta dalej kocha Michała i żaden inny mężczyzna nigdy nie zajmie takiego miejsca w jej życiu jakie zajął Bąkiewicz. Ardo, widział też, że dla bruneta Amelia i Karina są najważniejszymi kobietami w życiu i cały czas uparcie o nie walczy mimo, że nie robi tego otwarcie. Jest przy nich na każde ich zawołanie, a poza swoją córeczkę nie widzi świata. Wszyscy wiedzieli, że taka postawa Michała prędzej czy później przyniesie zamierzony efekt, w postaci ponownego związku z Kariną. To było dla wszystkich jasne i oczywiste, dlatego każdy dziwił się, że Ardo dalej walczy o brunetkę. Dziś jednam mężczyzna postanowił porozmawiać na poważnie z Kariną i powiedzieć jej, że wycofuje się z gry o jej serce, bo widzi, że to nie ma najmniejszych szans. W końcu drzwi mieszkania otworzyły się i stanęła w nich zmęczona Karina

- I co z Anetą i dzieckiem? – spytał Ardo od progu.

- Wszystko będzie dobrze. Musi przez tydzień zostać w szpitalu. Ale mój ojciec niech się więcej do niej nie zbliża. Zbyszek, jest wściekły.

- Nie dziwie mu się. Cały czas tylko myśli o dziecku i o tym czy Aneta czuje się dobrze.

- Jak dorwę tego człowieka to nie ręczę za siebie. No, Amelko chodź do mamusi – kobieta wzięła córkę na ręce. – Z ciocią Anetą już wszystko w porządku. Za kilka miesięcy powitamy nowego członka naszej rodziny. No, mówię ci kochanie.

- A gdzie Michał? – spytał Estończyk.

- Pojechał do domu.

- Karina, czy ty go kochasz? – spytał Ardo bez wstępów.

- Ardo, co to za pytanie?

- Proste i konkretne. Kochasz czy nie?

- Michał zawsze będzie ważny w moim życiu, bo jest ojcem Amelki i nie mogę go tak po prostu z niego wyłączyć. Nie mogę krzywdzić mojego dziecka – powiedziała Karina, starając się za wszelką cenę nie odpowiadać na pytanie przyjaciela.

- Karina, nie unikaj odpowiedzi. Wszyscy wiemy jak jest naprawdę. Dlatego, nie zamierzam przeszkadzać wam w byciu razem. A stanie się to prędzej czy później.

- Ardo…

- Karina, taka jest prawda. Ja chcę być mimo wszystko dalej Twoim przyjacielem. Jeśli mogę – powiedział mężczyzna.

- Musisz – stwierdziła Karina i razem z córką zatonęły w uścisku Estończyka.