Rozdział 9 – „Trudno tak razem być nam ze sobą bez siebie nie jest lżej.”

Aneta przebywała właśnie w swoim pokoju i przeglądała notatki z ostatniego tygodnia kiedy do jej uszu dobiegło wołanie siostry. Wyszła ze swojego królestwa i udała się do pomieszczenia gdzie spała jej siostra.

- Co jest pali się? – spytała młodsza z dziewczyn i oparła się o framugę drzwi.

Ostatnio nie poznawała swojej starszej siostry. Jakby coś lub ktoś ją odmienił. Aneta bez wahania stawiała na drugą opcję. Jej siostra nie piła już wieczorami kawy i jakoś mało czasu spędzała w domu gdy na dworze robiło się ciemno. I najdziwniejszy był fakt, że nie spędzała tego czasu w biurze jak kiedyś, ponieważ Aneta kilka razy próbowała ją tam złapać i kompletnie jej się to nie udawało. Nie ukrywała, że cieszyła się z tego, że jej siostra nie wciągnęła się w sztywniactwo do końca i komuś udało zatrzymać się ten proces.

- Nie wiem w co się ubrać – powiedziała Karina, a Aneta na te kilka słów wybuchła niekontrolowanym śmiechem, za który została obdarzona nie miłym spojrzeniem starszej siostry. – I z czego się śmiejesz, małolato co?

- Z ciebie. Wiesz ostatni raz prosiłaś mnie o pomoc jakieś 3 lata temu. Co się stało? I w ogóle ty gdzieś wychodzisz? – spytała Aneta i spojrzała na zegarek, który wskazywał 19.

- Tak. Wychodzę. Nie kontroluj mnie – powiedziała Karina.

- Ktoś musi. Dobra to, gdzie idziesz?

- Z kolegą na imprezę – odpowiedziała Karina.

- Matko, impreza to będzie jakieś zebranie? Dziwne masz pojęcie słowa ‘impreza’ – skomentowała to Aneta i podeszła do szafy siostry.

- IMPREZA, będzie w jakimś warszawskim klubie. Jakbyś była grzeczna to wzięłabym cię ze sobą, ale za te odzywki do starszej siostry nigdzie cie nie wezmę  - powiedziała Karina.

- I tak bym nie poszła. Sama za godzinę muszę być u Zbyszka – stwierdziła Aneta i podała siostrze ubrania, które znalazła w szafie. – Swoją droga wybrałabyś się na jakieś zakupy i kupiła sobie coś bardziej na czasie – stwierdziła młodsza Rakowska.

- Kocham mieć w tobie wsparcie. Zrobisz mi jeszcze makijaż i ułożysz włosy? – spytała Karina z łazienki.

- I może frytki do tego? – spytała Aneta i poszła otworzyć drzwi, ponieważ ktoś się do nich uparcie dobijał. – No, idę, idę. Pali się czy co? – spytała dziewczyna otwierając je.

W progu stał wysoki mężczyzna. O brązowych włosach i czekoladowych oczach. Z lekkim uśmiechem z góry przyglądał się dziewczynie. Aneta, nie wiedziała kto to jest, ale mogła domyślić się, że jest to kolega Kariny. W myślach przyznała, że jej siostra ma albo tak dobry gust, albo więcej szczęścia niż rozumu i ktoś sam na nią wpadł i zauroczył się jej poważnym zachowaniem.

- Ty jesteś? – spytała.

-Michał Bąkiewicz. Przyszedłem po Karinę – powiedział i uśmiechnął się i dodał. – A ty pewnie jesteś Aneta. Jej młodsza siostra.

- Tak, zgadza się. A na Karinę sobie jeszcze chwilę poczekasz. Jest w totalnym proszku – powiedziała brunetka i wpuściła siatkarza do środka.

Karina, szykowała się właśnie w łazience. Usłyszała jak głos Anety miesza się z innym, który niewątpliwie należał do jakiegoś mężczyzny. Po dłuższej chwili rozpoznała, że to Michał już po nią przyszedł. Z cichym westchnieniem stwierdziła, że mistrzyni makijażu czyli jej siostra nie pomoże jej, ponieważ nie wypada zostawiać gościa samego w kuchni. Dlatego Karina sama zaczęła się malować, a po chwili układać włosy. Efekt był nieziemski. Tunika, która sięgała jej do połowy uda, była w kolorze granatowym i przeplatały ją srebrne nitki. Do tego na nogach miała niewysokie botki w kolorze czarnym. Biżuterii nie miała wiele, jedynie srebrna bransoletka na lewej ręce. Makijaż był delikatny, ponieważ Karina nie chciała się nie potrzebnie postarzać. Trzęsącymi się rękami odłożyła do swojej kosmetyczki tusz do rzęs. Nie była pewna jak zareaguje na jej wygląd Michał. Bardzo zależało jej na tym, aby nie pomyślał, że ubrała się jak pierwsza lepsza. Dodatkowo Karina, miała ochotę zacząć śmiać się sama z siebie, ponieważ jej zachowanie przypominało zachowanie nastolatki przed pierwszą randką. A ona po prostu zakochała się. Dziwnym trafem zakochała się w Michale Bąkiewiczu, który nawet w najmniejszym stopniu nie przypominał mężczyzny ułożonego i stonowanego, jakiego dziewczyna posługiwała. Przez ostatni tydzień po pracy zabierał ją w wiele miejsc Warszawy i pokazywał jej najpiękniejsze miejsca. Były to wypady spontaniczne, które nauczyły panią prezes jednego, że życie jest jedno i nie wolno go zmarnować, bo potem będzie się tego żałować. Dlatego już bez wahania zgodziła się pójść z Michałem na imprezę, którą organizowali jego koledzy z klubu. W końcu wyszła z łazienki i skierowała swoje kroki do kuchni gdzie Michał i Aneta rozmawiali o czymś w najlepsze.

- Już jestem – powiedziała gdy weszła, a brązowe tęczówki siatkarza zwróciły się w jej stronę.

Jest piękna! Tylko ta myśl huczała w głowie bruneta. Nie mógł uwierzyć, że pod tymi garsonkami, które zakładała codziennie ukrywała się tak piękna kobieta o tak idealnym ciele. Podszedł do niej i pocałował ją, a ona odwzajemniła gest. Czułość przerwał im głos Anety.

- Ekhm, musicie się pożerać na środku mojej kuchni? – spytała ze śmiechem i puściła siostrze oczko, a następnie zniknęła w pokoju żeby naszykować się do wyjścia.

- Zabawna ta twoja siostra – stwierdził Michał, gdy wyszli z pomieszczenia.

- Bardzo – zaśmiała się Karina i pocałowała Michała, co on przyjął z nie małym zaskoczeniem, ale bez chwili zastanowienia odwzajemnił pocałunek.

TYMCZASEM

Aneta, przejrzała się ostatni raz lustrze. Krótka, czarna spódniczka oraz zielona koszulowa bluzka idealnie ze sobą współgrały. Do tego założyła czarne, długie kozaki i ubrała swój żółty płaszczyk. Zamówiona taksówka stała już pod jej blokiem. Dziewczyna od powrotu z gór nie widziała świata poza Zbyszkiem. Zakochała się w nim na poważnie. Jego zielone tęczówki powodowały, że świat stawał się lepszy, a każdy problem odchodził w zapomnienie. Jego silne ramiona dawały jej bezpieczeństwo, którego tak szukała. Mogła siedzieć przytulona do niego godzinami i nigdy nie powiedziała, że chociaż przez chwilę się nudziła. Jego uśmiech wywoływał u niej szybsze bicie serca. Nie potrafiła już normalnie funkcjonować. Liczył się tylko on. Potrafiła zostawić swoje problemy i przez kilkanaście dobrych minut wysłuchiwać, że dziś na treningu nie wyszedł mu jakiś atak. Dodatkowo brunetka cały czas miała w głowie i weekend w górach. Było jej tam tak dobrze, że z wielki żalem wracała. Na pamiątkę miały zostać jej wspomnienie i kilka zdjęć, z których jedno zostało już oprawione w ramkę. On stojący za nią i obejmujący swoimi silnymi ramionami drobną i wątłą dziewczynę, na dodatek sporo niższą od niego. Wpatrzony w nią z wielkim uczuciem, a ona z uśmiechem wpatrująca się w osobę, która zrobiła im zdjęcie na tle gór.

Z uśmiechem na ustach wysiadła z taksówki i skierowała się w stronę wysokiego wieżowca, gdzie mieszkał Zbyszek. Windą wjechała na dziewiąte piętro. Spojrzała na zegarek. Była spóźniona o 15 minut, ale wiedziała, że mężczyzna nie będzie miał jej tego za złe. Zapukała do drzwi z numerem 99, a po chwili usłyszała głośnie i donośne proszę. Zdziwiona weszła do środka, ale w przed pokoju nie zastała Zbyszka. Rozpinając guziki swojego płaszcza, wkroczyła do kolejnego pomieszczenia jakim była kuchnia. Towarzyszył jej tylko odgłos stukających o panele obcasów. Spojrzała na lodówkę, a tam jednym z magnesów były przypięte ich zdjęcie z gór. Uśmiechnęła się. Po chwili usłyszała śmiech Zbyszka.

- Poczekaj, chwilę. Zaraz wrócę – usłyszała i czekała, aż w końcu brunet pojawi się w kuchni.

Wszedł do kuchni. Ubrany w czarną koszulę z niedopiętymi dwoma guzikami, oraz czarne spodnie. Aneta, uśmiechnęła się i przygryzła dolną wargę. Rękawy koszuli miał podwinięte do łokci, a w ręku trzymał jakąś mokrą bluzkę. Dziewczyna podeszła do niego i wyjęła rzecz z jego dłoni. Nie zauważył tego strachu w jego oczach, tylko bez słowa wyprostowała błękitny materiał. Była to kobieca bluza. Spojrzała na niego ze łzami w oczach i zaczęła się wycofywać. Na domiar złego do kuchni weszła wysoka blondynka, która miała na sobie spódniczkę z wysokim stanem i sam biały, koronkowy stanik.

- Anetka, posłuchaj mnie… - zaczął Zbyszek, lecz brunetka nie dała mu skończyć.

- Zaliczyłeś mnie, to teraz pora na nią tak? Szkoda, że zapomniałeś, że dziś byłeś umówiony ze mną, ale nie przejmuj się już mnie nie ma – powiedziała Aneta łamiącym się głosem, a po jej policzku spłynęła jedna łza.

- Aneta, proszę cię wysłuchaj mnie – Bartman, zbliżył się do dziewczyny, a ona instynktownie odsunęła się do tyłu.

- Ja to pani wszystko wytłumaczę… - zaczęła wysoka blondynka, ale Anety nie było już w mieszkaniu siatkarza.

Brunetka, słyszała, że Zbyszek ją woła. Nie chciała czekać na windę dlatego zbiegła z dziewiątego piętra. Łzy rozmazały makijaż. Chłodny wiatr uderzał w nią z całych sił. Nie mogła uwierzyć, że była tak głupia i zaufała jakiemuś sportowcowi. Przecież mogła się domyślić, że prędzej czy później on zostawi ją dla jakiejś blond lali. Najgorsze dla niej było to, że nie mogła zrozumieć dlaczego zaufała. Przecież tyle razy po każdym zawodzie miłosnym obiecywała sobie, że już nigdy żaden mężczyzna nie zawładnie jej sercem, ani ciałem. Nie pamiętała jak dostała się do domu. Domyśliła się tylko, że taksówką. Zamknęła drzwi na klucz i skulona zaczęła płakać w pokoju. Po kilkunastu lub kilkudziesięciu minutach usłyszała głośnie pukanie do drzwi. Nie miała siły aby iść i je otworzyć, a dodatkowo domyślała się kto może za nimi stać. Nie chciała go widzieć. Nie teraz kiedy nie widziała dalszego sensu życia.

Zbyszek, poważnie wystraszył się kiedy Aneta wybiegła z jego mieszkania. Szukał jej po całym mieście. Był chory ze strachu o nią. Warszawa nie należała do najbezpieczniejszych miejsc nocą. Był w każdym parku, który znajdował się w okolicy jego osiedla. Kiedy jednak nie znalazł jej ani tam ani nigdzie indziej udał się do jej mieszkania. Jednak mimo jego usilnych prób i próśb drzwi do mieszkania dziewczyny nie otworzyły się, a on sam pluł sobie w twarz, że nie uprzedził jej co stało się gdy wyszedł po jedno głupie wino do sklepu nie daleko. I gdyby wtedy pomyślał choć przez chwilę o swoim przyjacielu Michale, od razu wróciłby mu plan zemsty, którego ofiarą była właśnie Aneta. Lecz on wtedy myślał tylko o tym, by móc jej to wszystko jak najszybciej wyjaśnić.